Het eerste topic bij de ruïne. (dat wil zeggen dat ik geen naam weet) -Zèlie- oké, misschien weet ik er toch een: Twewepoters.

Florentia liep vrolijk over de heuvels, ze was niet moe, ze was niet stijf, ze had geen honger, ze geen dorst. Maar onder die vrolijkheid zat een ander gevoel verborgen. Leegte. De pup deed vrolijk, om haar gevoel- als het al een gevoel was- verborgen te houden, pups horen vrolijk te zijn, blij met het leven, hield ze zich voor. Maar pups die blij zijn met het leven, hebben meestal een ding gemeen om voor te leven: Familie. Nou raadt je waarschijnlijk al dat dat iets was dat Florentia nooit gekend heeft. Fout. Onze kleine vachtbol heeft het gekend, maar kent het niet meer. Haar volledige roedel is uitgemoord door Tweepoters. Een paar heeft ze alleen nooit teruggevonden, daarom gaat ze er vanuit dat ze dood zijn. ze heeft zelf met haar oom Schors kunnen vluchten, maar Schors had een tweepotige vriend, een teefje. En een jager vermoorde ook haar oom, en zo komt het dat de blije kleine pup er alleen voor staat.

Florentia naderde een vreemd stuk rots, ze giste dat dat waarschijnlijk door tweepoters gemaakt was. Tweepoters waren erg angstaanjagend, vond Floortje, met hun twee poten en drie koppen, waarvan er twee naar van alles en nog wat beten. De pup snuffelde wat aan een groot stenen ding, dat gekarteld naar boven liep. De tweepotersgeur was oud genoeg om naar binnen te gaan. Dus hupte Florentia van kartel, naar kartel, naar kartel, naar boven. Ze rende door de gangen en gleed uit. Toen ze met een luide bons de muur raakte, gebeurde er iets, waarvan de kleine pup bang werd. Boven haar klonk gerommel en er stortte stenen op haar neer. Ze kon nog net wegduiken. Toen ze een paar minuten later in een gang was beland, met drie splitsingen, besefte ze dat ze was verdwaald. Plotseling hoorde ze een heeel zacht geruis in de gang naast haar. Zo zacht, dat ze bijna zou zweren dat ze het iet gehoord had, maar Florentia wist, dat ze het wel degelijk gehoord had. Ze wilde net haar kop in de richting van het geluid draaien, toen ze een klauw in haar nek voelde.

{ik hoop dat je er wat mee kan}

Traag opende hij zijn ogen. Het was moeilijk om te beseffen niet meer in de veilige grotten te zijn. Maar hij had er zelf voor gekozen. Ceylenet had een lange gang ontdekt die van de grotten naar dit rare gesteente liep. Als hij de grotten zat werd ging hij hier heen. Dit was toch nog een soort plek waar niet vaak iemand kwam. Hij was hier al een paar keer geweest maar het bleef toch raar om hier wakker te worden en zonlicht te zien. Traag stond hij op , hij stond op 3 drie poten. De vierde sleepten er maar wat achteraan. Daar zat een diepe kogel wond in. Ceylenet beseffen maar al te goed dat hij hier het gevaar liep om iemand tegen te komen. Een maand geleden werd zijn familie uitgemoord door tweepoters , jager , moordenaars! Nog wel op zijn verjaardag. Ceylenet wilde het liefst nooit weer niemand ontmoeten. Dat was de reden dat hij in de grotten was gaan leven. Maar na een maand en wat weken begon hem dat toch te deprimeren dus ging hij zo nu en dan hier naar toe om aan zelfmoord te kunnen ontsnappen. Alles wat zich in zijn grot gewaagd had had hij verjaagt. Of in het ergste geval vermoord , maar dat waren dan meestal vleermuizen waar hij van schrok. Ceylenet was heel schuw. Nu was hij hier , hij kon zon licht zien en de lucht en de wolken. Hij was zelfs een keer vergeten dat wolken wit waren. Hoe kon hij dat nu vergeten! Zijn maag rommelde. zou ik me zelf laten verhongeren? dacht hij. Nee , niet doen , niet opgeven! blijf hier en als je echt eten wil ga je naar de groten konijnen vagen! Zij hij tegen zich zelf. Bam! Klonk het van uit de gang naast de gang waar hij was. Ceylenet schrok behoorlijk. Hij was niet alleen maar wie was er dan bij hem. Dat was wel het laste dat hij wilde. Hij liep met veel moeiten naar de gang waar het geluid vandaan was gekomen. Er stond een kleine pup. Die zou hem niet echt gouw iets aan kunnen doen. Maar ceylenet wist niet beter dan dat de wereld hem dood wilde hebben. Hij ontbloten zijn tanden , zetten een klauw in de pup zijn nek en gromde "Wat moet dat hier!"

(ik schrijf een verhaallijn : verleden op https://wildmysteryrpg.actieforum.com/t34-the-sound-of-dripping-water#183)