Florentia doolde rond. Ze doolde rond opzoek naar gevaar, eten, een beekje, uitdagingen….whatever, als het mar tijdverdrijf was. Streken, daar hield Floortje het meest van. Het ondeugende hoopje welp storte zich lenig op een vlieg en beet hem dood, vervolgens spuugde ze hem uit en schraapte met haar tanden over haar tong. Deze pup ving liever konijnen of misschien een hert of een reebok. Vliegen waren speels tijdverdrijf. De stromende regen hield op en Florentia schudde zich vermoeid uit en bibberde. Ze haatte regen. En ook nu was de rede dat de welp regen haatte aanwezig: Na regen brandde de zon zo fel. Ze ging onder een grote schaduwrijke boom liggen en haar gedachten schoten terug naar vroeger.
Een klein hoopje welp lag opgekruld tegen haar moeders buik, ze was pasgeboren en nu vast in slaap. Niet alleen de welp sliep, ook de hele rest van de roedel, niet wetend wat voor verschrikkelijk noodlot hen te wachten stond. Één knal en de hele roedel stond recht overeind afgezien van Thorla. Thorla was dood. Nog een knal. De roedelleider was dood en de rest was te verstijft om zich te bewegen. De roedelleider was Thorla’s vader, maar ook die van Florentia. De pup had nu al twee bloedverwanten verloren en noog één dode en ze was weg. Florentia was níet weg, al viel er nog een dode: Prescalot, de enige vijand van Florentia in haar roedel. Schors, greep Floortje echter in haar nekvel en huilde dat iedereen mee moest komen, velen luisterden, maar anderen niet, die gingen onherroepelijk dood, van degenen die meerenden, vielen ook de meesten bloedend op de grond neer. Florentia’s moeder, broertjes, tante, opa, oma, enig overgebleven zusje, en beste vriendin. Haar neef en oom waren de enigen die de Jagersaanval overleefden. Seth en Schors .
Onder een struik in het bos hielden ze stil, Schors zette Florentie op de grond en likte Seths vacht schoon. Hij zal wel gewond zijn geweest, maar dat kon Florentia niet zien, want haar ogen vulden zich met tranen.
Florentia schrok wakker, want blijkbaar was ze in slaap gevallen. Ze wist wel wat er daarna gebeurt was, Schors was ook vermoord en Seth was ze kwijtgeraakt. Ze stond vermoeid op, zelfs onder de schaduw van de boom scheen de zon fel…nee, dat kon toch niet? Ze keek rond, ja, de schaduw van de boom was een kwartslag verplaatst, wat moest Floor lang gelapen hebben! Ze liep verder, na een tijdje naderde ze een grote rotsmuur, ze kon daar doorlopen in de grotten of in de schaduw gaan slapen. Ze besloot door te lopen en merkte toen dat ze een bloedspoor volgde. In de vochtige koelte kon Florentia beter op haar omgeving letten, al was de regen allang opgehouden, de druppels sijpelden nog steeds van de stalagtieten af. Plotseling bleef ze staan, ze had een grom gehoord. “Blijf waar je bent of dit is je laste stap!” Dat klonk gevaarlijk. Maar Florentia was niet bang, Florentia was nergens bang voor, behalve misschien voor mensen met vuurwapens, maardat was dan ook het enige. “Ik wil best blijven staan, maar niet te lang alsjeblieft, want ik ben moe.” Haar antwoord klonk kalm en helemaal niet bang, misschien kon je er zelfs wel een beetje uitdaging vannaf schrapen.
{Issie lang genoeg? ;P }
Onderwerp: the sound of dripping water 
zo jul 08, 2012 4:18 am
