In the dark shadow (Zélie en eventueel Jay)

Soul liep over het grasveld onder de volle maan. Hij zat helemaal onder het bloed van het hert dat hij met veel geweld had verscheurt. Het had overheerlijk gesmaakt met de lekkere smaak van bloed, vers bloed. Het bloed zat over zijn hele kraag heen en om zijn bek. De sterke reu liep stevig door richting de hutten. Ze fel blauwe ogen reflecteerden het licht van de volle maan en gaven een erg effect die iedereen de stuipen op het lijf zou jagen. Opeens hoorde hij een schelle meisjes gil en zag een klein meisje rennen in een witte jurk met rode rozen. Soul moest zich heel erg in houden het kind niet nog meer de stuipen op het lijf te jagen, maar hij had nu wat anders te doen. Hij huilde even om het kind bang te maken en Zélie te roepen. Het kind begon nu te huilen en een Soul grijnsde. Het was altijd leuk om kinderen bang te maken, vooral als het kind net het verhaal over de grote boze wolf had gehoord. Soul vergeleek zichzelf heel vaak met de grote boze wolf en zo noemde hij zichzelf ook wel een, als iemand hem dat vroeg hoe hij heette antwoordde hij dan de grote boze wolf. Op een een of andere manier sprak dat verhaal hem erg aan. Soul richtte zich nu weer op de plek waar hij heen moest, namelijk een oude hut. Hij liep stevig door en kwam aan bij de oude hut. Hij liep het huisje binnen en rook een vreemde geur, muizen, het waren muizen. Hij ging in de donkere hoek liggen in de schaduw. Soul hield van donkere hoekjes, en vooral deze omdat dit hoekje ook nog eens lekker creepy was. De reu bleef kijken naar de deuropening. Hij verwachtte Zélie hier en wachtte dan ook op haar. Ze had deze nacht alleen gemoord en Soul was het bos ingegaan. De zwarte reu lag heel stoer in zijn eigen donkere hoekje. Een muis liep voorbij zijn poten en snel hapte Soul naar het dier, Hij pakte het zachtjes op en legde het op zijn poten neer. Hij verveelde zich en dan kon hij vreselijke dingen doen, niet dat een muis moorden vreselijk was, die beesten verdiende het gewoon. Hij brak heel voorzichtig elk botje in het kleine lichaampje, en net de botjes die als je die breekt je er niet dood aan zou gaan. Nu liet hij het gebroken beestje weer gaan. Het piepte hevig en kroop heel raar naar de hoek. Soul lachte hem na. Opeens hoorde hij de deur scharnier en begon luid te grommen, als het en vreemde zou zijn zal het wegrennen en als het Zélie zou zijn zou ze waarschijnlijk weten dat Soul het was en dat ze dus niet bang hoefde te zijn, niet dat ze bang zou zijn want zoals hij wist was zij niet bang. Hij gromde luid en wachtte tot het gedaante naar binnen kwam..

Wat een avond. Ze had weer een paar honderden euro's verdiend door de geslaagde moord. Ze hadden haar nét niet gevat en nu was ze op weg naar huis toe. Het was erg laat, maar dat was wel vaker het geval. Ze snoof kort en stak nog een sigaret op terwijl ze even achterom keek naar de jongen die achter haar liep. Ze had Jay meegevraagd, maar waarom dat wist ze eigenlijk niet. Het was weer even stil tussen beide, maar dat was zijn eigen schuld. Hij had haar opnieuw gebruikt met haar zwakke plek, door te flirten. Zélie nam licht geïrriteerd een trekje van de sigaret terwijl ze stevig doorliep. Het kon haar niet veel schelen als hij niet zou volgen. Zijn probleem dan. Ze had hem uitgenodigd voor één nacht en als hij wilde moest hij maar volgen. Haar groene ogen schoten opzij toen ze wat hoorde, maar er was niets. Wie zou er nu nog lopen? Zélie nam opnieuw een trek en blies de rook uit terwijl de peuk weggegooid werd. Haar huis was van ver goed te zien en was erg groot. Het was niet echt haar huis, maar ze had het gekregen van haar baas. Zolang ze voor hem zou werken, mocht ze het huis hebben. Handig. Ze liep rustig naar de deur toe en zonder naar de reactie van Jay te kijken deed ze de deur open. Nee, haar deur was nooit op slot. Ze had het niet nodig. Meteen hoorde je een luid gegrom en rustig liep ze verder naar binnen. Oog in oog stond ze met de grote zwarte reu, Soul. "Soul." Kalm kwam de naam van de reu uit haar mond. Kalm, kil en neutraal. Zo kende hij haar en zij kende de reactie van hem ook erg goed. Haar groene ogen staarden recht in de blauwe ogen van de wolf. Ze knikte hem toe en keek dan even naar Jay waarna ze weer naar Soul keek. Ze liep naar een grote koelkast en haalde een groot stuk vlees uit het ding. Ze draaide haar om en gooide het vlees naar de wolf toe. "Goed gewerkt jongen." Ze grijnsde breed en draaide haar dan weer naar Jay. Ze had hem nog nooit gesproken over dieren en wolven dus ze wist ook niet wat hij zou doen of wat hij zou denken. Ze stak haar handen in haar zakken en bekeek de jongen even die nu ook best stil leek te zijn. Nog steeds rustte de grote grijns op haar gezicht terwijl ze wachtte tot hij zou reageren op alles wat er nu nog gebeurd was.

Om de hoek kwam zoals verwacht. Soul stopte met grommen toen hij zag dat het Zélie was. "Soul."Zei ze kalm en kil. De wolf deed een stap uit de schaduw waardoor het bloed rond zijn bek zichtbaar werd. Zélie liep al weg richting de koelkast. Hij volgde haar met zijn fel blauwe ogen terwijl ze naar de koelkast liep. Een ander geluid kwam weg bij de deur en Soul draaide nu zijn blik naar dat geluid. Oooh Zélie had iemand meegenomen. De grote reu bekeek de jonge man in de deuropening. Hij liet zijn tanden zien aan de jongen bij de deur, hij moest Zélie maar 1 keer pijn doen en dan zou hij als zijn botten breken. Soul was erg beschermend over Zélie, ze kon tuurlijk prima voor zichzelf op komen maar toch konden die mensen snel het verkeerde pad kiezen. Mensen konden minder goed ruiken en horen, maar ook konden mensen minder goed dingen aan voelen. Zélie was best erg goed in dingen aanvoelen voor een mens maar toch konden wolven dat soort dingen beter. Hij vertrouwde die jongen niet helemaal. Hij trok zijn lip hoog op om te laten zien dat hij niet zomaar iets moest proberen bij haar dat haar pijn zou doen. Hij draaide zich weer om naar Zélie die aan kwam met een groot stuk vlees. "Goed gewerkt jongen."Zei ze nadat ze het grote stuk vlees naar hem toe had gegooid. Lekker,dacht Soul en hapte gelijk in het stuk vlees. Die jongen mocht van hem wel binnenkomen hij had hem alleen gewaarschuwd, en tuurlijk koos Zélie haar eigen vrienden uit. Hij keek onder het eten door soms met een giftige blik naar de jongen. Soul vertrouwde hem gewoon niet maar wolven vertrouwden ook niet snel een mens. Zélie vertrouwde hij wel en zij hem waarschijnlijk ook...