*Click* There it goes again

Hij hield een grote en dure zwarte camera voor zijn gezicht. Er zat een goeie lens op en het ding kon dan ook zeker hele mooie foto's maken. Klik. Dat was weer een nieuwe foto. Parker hield de camera voor zijn gezicht vandaan en keek met een tevreden glimlach van de camera omhoog naar het bladerdek van de bomen waar enkele zonnestralen door heen probeerde te breken. Parker hoorde het gefluit van het vogeltje dat hij zojuist op de foto had genomen. Vervolgens hoorde hij gefladder en nog net zag hij het kleine musje weg vliegen. Parker keek het diertje na waarna zijn blik al gauw weer terug ging naar zijn camera. Hij hing het hengsel dat aan de camera vast zat om zijn hals. ''Een nieuw aanwinst betekent weer geld'' Mompelde Parker wat tegen zichzelf. Ja hij deed het fotograferen voor het natuur blad voor de lol, deels dan. Hij kon het af en toe nog niet helpen om terug te denken aan het geld dat hij er voor kreeg nu hij op zich zelf woonde en dus ook zijn eigen kosten moest regelen voor het huisje.
Toch kon Parker het niet ontkennen dat hij het erg fijn vond om in het woud te wezen. Als je stil genoeg was kon je zoveel diersoorten tegen komen. Toch was er nog maar een dier die Parker dol graag in het echt zou tegen willen komen. En dat was de wolf. Parker glimlachte even wat bij het idee aan de mooie dieren. Hij wist nog wel hoe zijn opa elke avond weer wat over de wolven wist te vertellen. Hij had nooit een slecht woord over ze. Met die gedachten's in zijn hoofd liep hij verder het woud in. Het maakte Parker nooit uit waar hij uit kwam. Hij vond de weg terug naar huis vast wel weer. Zo dacht hij altijd. Een lichte bries streek door zijn haren heen terwijl af en toe een warme zonnestraal die door de bladeren heen glipte op zijn gezicht scheen. Parker sloot voor een kort moment zijn ogen waarna hij ze algauw weer opende en kalm voor zich uit keek. Na een tijdje bleef Parker staan. Hij keek omhoog een aantal bomen in en merkte een kraai op een tak op. Parker pakte zijn camera vervolgens met beide handen goed vast waarna hij omhoog naar de kraai richtte. Klik, was te horen. Zo had hij weer een nieuwe foto. Parker liet de camera vervolgens weer los. Hij slaakte even een lichte zucht terwijl hij zijn achterhoofd tegen de boom aan plaatste. Hij keek zijn omgeving vervolgens wat rond. Vaak zou hij willen dat uit de struiken die hij voor zich zag zo ineens een wolf gestapt kwam maar hij wist dat dat waarschijnlijk te mooi was om waar te zijn.

Sjiriki draafde door het bos. Een donkere schaduw, altijd op de vlucht, altijd waakzaam. Nooit kreeg hij rust. Ooit had hij het fijn gehad. Hij had een hechte vriendschap met Lyra, een meisje uit het dorp. Maar ze waren ontdekt. Een man met een angstaanjagend groot geweer had gemikt, een triomfantelijke grijns had zijn gezicht in tweeën gespleten. Dat waren zijn laatste momenten met Lyra geweest. En zij had het ook geweten. Ze had hem aangekeken met een blik vol liefde, tot het schot door het bos had gegalmd en haar recht in haar hart had geraakt. Sjiriki was weggerend, net zo lang tot hij niet meer kon. Van de dagen daarna herrinnerde hij zich nauwelijks meer iets. Hij was zichzelf niet geweest. De dood van Lyra had zijn hele leven verwoest, en zo voelde het nog steeds. Als iemand van je houdt, komt daar dood en verderf van. Dat was de les die hij had geleerd. Nooit meer zou hij een mens vertrouwen. Schichtig keek hij om zich heen. In zichzelf gekeerd rende hij verder, tot hij slippend tot stilstand kwam. Vlak voor hem, slechts een paar meter van hem verwijderd zat een jongen. Hij had een vreemd object om zijn nek hangen, en bestudeerde het landschap. Sjiriki spande al zijn spieren, klaar om aan te vallen. Maar hij kon het niet. Hij wilde zo graag wraak nemen, maar nooit zou een een mens kwaad kunnen doen. Lafaard, zei hij tegen zichzelf. Toen hij vanuit de struiken naar de jongen keek, kwam een intens verlangen in hem op. Het verlangen naar iemand om van te houden, iemand waar hij alles aan kon vertellen. Woordeloos. En toch begrepen worden. Hij zonk neer op de grond een wist dat hij gezien was. Nu kon hij niet meer terug. Vluchten of vechten. Zo had hij het geleerd. Maar er was nog een optie. Vriendschap sluiten.

Parker liet zich langzaam aan zakken tegen de boom waar tegen hij zijn hoofd had geplaatst. Hij sloot zijn ogen weer even en slaakte een wat meer tevreden zucht terwijl een lichte bries zijn pony wat opzij streek. Langzaam aan opende hij zijn ogen half. Zijn blik ging algauw weer omhoog naar de zonnestralen. Zijn handen lagen naast zich in het wat hoog groeiende gras. Hij pakte het gras wat vast. Om hem heen rook het ook gewoon naar de natuur, het gaf hem een ontspannend gevoel. Ergens begon Parker zo ook wat lui te worden en zijn ogen sloten zich dan ook weer, alsof hij elk moment in slaap kon vallen tegen de boom. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn opa. Hij hoorde zijn verhalen weer in zijn hoofd. Een lichte glimlach sierde Parker zijn lippen.
Plotseling leek Parker geritsel te horen. Parker zijn ogen opende zich direct en hij ging dan ook wat rechter zitten. Zodra hij zijn ogen geopend had werd voor hem gelijk duidelijk waar het geritsel vandaan was gekomen. Parker kon bijna niet geloven wat hij zag. Voor hem stond een van die prachtige wezens waarover zijn opa hem jaren lang had verteld. Parker zette zich gelijk recht maar bleef nog wel wat in de buurt van de boom staan. Hij voelde zijn hart sneller slagen maken. Parker slikte een keer. Nu pas besefte hij dat hij niet wist wat de wolf zou gaan doen. Zou de wolf hem kunnen aanvallen? Parker haalde eens diep adem en ging langzaam aan door zijn hurken zodat hij bijna op gelijke hoogte was van het dier dat een paar meters van hem verwijderd was. Misschien was er een mogelijkheid, misschien waren alle verhalen van zijn opa waar. Dat mensen in harmonie met de wolf konden leven. Er was maar een manier om daar achter te komen. Hij had niets te verliezen. Parker glimlachte wat richting het dier. ''Hallo, jij bent een mooi wezen'' Begon Parker tegen het dier. Het ging vanzelf dat hij zo tegen het dier begon te praten. Hij voelde de spanning nog wel, tegelijkertijd voelde hij hoe enthousiast hij was dat hij er nu eindelijk een ontmoette. Parker had met een hand zijn camera vast. Met de ander had hij de neiging deze naar het dier uit te steken. Maar hij probeerde geduldig te zijn sinds hij niet wist hoe de wolf verder zou reageren nu ze zo oog contact hadden.

Sjiriki zag gespannan aan hoe de jongen hem zag. Even schrok hij, maar hij leek ook erg enthousiast. Langzaam maakte de jongen oogcontact. Hij sprak een paar woorden tegen hem, en zijn oren bewogen. De woorden waren enkel wooren voor de donkere wolf, en de betekenis gleed langs hem heen. Maar het klonk vriendelijk. Toch vertrouwde hij de jongen niet. Zijn schouders waren aangespannen en zijn ogen keken schichtig om zich heen. Hij was bang. Hoewel hij zichzelf een lafaard vond, en had gezworen dat hij na de dood van Lyra iedereen zou aanvallen die zich in zijn buurt durfde te wagen. Maar nu was hij toch bang. Bang voor wat hij zou doen. Als hij deze jongen aanviel, zou hij de rest van zijn leven achtervolgd worden door schuldgevoel. Maar toch. Zijn haat jegens mensen werd weer aangewakkerd toen hij aan Lyra dacht. Nu niet, dacht hij. Nu moet je openstaan voor nieuwe dingen. Maar de herrinnering was nog te vers. Hij wilde niet gemeen doen tegen de jongen, maar tegelijk wilde hij niets liever dan hem vermoorden. Zijn poten trilde. Zijn oren gingen langzaam naar achteren. Hij wist niet wat hij moest doen. Al zijn spieren waren aangespannen, maar en gebeurde nog niets. Hij probeerde uit alle macht uit te stralen dat hij nu gevaarlijk was. Instabiel. Hij wist niet wat hij deed, en daar was hij zich van bewust. Hij herrinnerde zich de manier waarop hij met Lyra had geccommuniceerd en probeerde dit ook bij de jongen. Hij keek hem strak aan. Ga weg, zeiden zijn ogen. Ik heb het nu moeilijk. Ik heb mezelf niet in de hand. Ik wil je geen kwaad doen, het is voor je eigen veiligheid. De jongen moest het begrijpen. Lyra had hem ook begrepen. Bij de gadachte aan haar voelde hij de vertrouwde steek in zijn hard. Hij bleef staan, in waakzame houding. Wachtend op een reactie van de jongen.

Parker bleef door zijn hurken zitten in het gras. Met een lichte glimlach zichtbaar op zijn lippen bleef hij oog contact houden met de wolf voor hem. Voor zover het nu leek, leek er niets te gebeuren. Zou de wolf hem dan niet aanvallen? Parker wilde zowat recht staan tot dat hij beter naar de wolf keek en aan zijn houding begon te merken dat er iets mis was. Parker bleef dan ook zitten waar hij zat. Misschien dat als hij nu een beweging maakte de wolf hem zou aan vliegen. Parker keek het prachtige dier nog even in de ogen aan waarna hij zijn ogen sloot. Plotseling liet hij zich achterover vallen. Zo lag hij gespreid in het gras. Stil bleef hij liggen. ''Je mag me hebben als je wil'' Zei Parker kalm tegen het dier. Hij had het vermoeden dat het dier hem niet eens kon verstaan maar dat maakte nu even niet uit. Het ging enkel om het idee. Hij wilde gewoon laten zien dat hij de wolf niks aan zou doen. Niet zoals sommige mensen dat wel deden. Jagers die wolven vermoorden. Nee zo was hij zeker niet. Maar hij was dan ook door een goed man opgevoed die een liefde voor wolven had. En die liefde was overgebracht op hem. En hij droeg het met trots. Parker wilde zo graag dichter bij de wolven kunnen komen. Ook al wist hij dat het gevaarlijk kon zijn, dat risico nam hij dan maar. Parker opende zijn ogen even half en keek omhoog naar de gevulde takken met bladeren van de bomen. Vervolgens sloot hij zijn ogen weer terwijl het lichte glimlachje nog niet van zijn mond was verdwenen. ''Maak je geen zorgen, ik doe je niks'' Sprak hij vervolgens met een kalme toon in zijn stem. Parker voelde zijn hartslag nog wel wat snel gaan door de spanning, maar hij nam dan maar aan dat dat een gezonde spanning was. Hij wilde niet opgeven, niet nu hij eindelijk een wolf in levende lijve tegen kwam. ''Ik ben een vriend..'' Zei hij dan ook langzaam aan wat zachter. Parker slikte eens. Het idee aan vrienden, hij had geen vrienden meer. Wel gehad maar ze hadden stuk voor stuk een slechte invloed op hem gehad. En nu dwaalde hij dagelijks door het woud heen. Maar ja het woud was zowat zijn thuis te noemen. Hij kwam er zo vaak. Parker bleef ondertussen zo liggen. Net zolang tot er een reactie van het dier tegenover hem kwam. Misschien dat de wolf ook wel gewoon weg zou gaan. Dat zou wel een teleurstelling zijn. Maar het bleef ook een dier, en misschien moest hij er ook niet teveel van verwachten. Hoe dan ook, zolang de wolf bleef. Bleef hij zo wachten, wachtend op iets van een reactie van het dier.

Sjiriki keek toe hoe de jongen zich achterover in het gras liet vallen. Hij sprak nogmaals. Het klonk rustig, onbevreesd. Sjiriki's oren kwamen weer overeind. Voorzichtig deed hij een stapje naar voren. Zijn interesse was gewekt, en hij was ook onder de indruk van de jongen. Zo vormde hij geen bedreiging. Maar misschien, dacht Sjiriki bitter, is het gewoon een list. Een list om mij te vermoorden. Nogmaals zette hij een stapje dichterbij. De jongen was nu niet meer dan twee meter van hem verwijderd. Hij keek naar het gezich van de jongen. Hij keek rustig omhoog, hij leek totaal niets van plan. Sjiriki moest nu een grens over. Zijn wantrouwen had hem altijd opgejaagd, constant bang gemaakt en hij was altijd op de vlucht. Maar nu was er deze jongen. Deze rustige jongen die zoveel vertrouwen uitstraalde. Sjiriki tilde een poot op en stapte over de denkbeeldige drempel. Behoedzaam, maar rustiger liep hij op de jongen af. Stapje voor stapje dichterbij. Even aarzelde hij nog, maar nu kon hij niet meer terug. De jongen stelde zich aan hem bloot, liet zien dat hij hem vertrouwde. En Sjiriki merkte dat er iets in hem losging. Het eeuwige wantrouwen jegens de mensen liet een klein deukje achter door deze jongen. Hij aarzelde niet langer, maar ging heel voorzichtig naast hem in het gras liggen. Een paar seconde lang was hij nog gespannen, en voelde hij zijn hart sneller kloppen. Maar er kwam geen aanval, de jongen haalde geen geweer tevoorschijn. Hij bleef gewoon rustig liggen. Sjiriki ontspande. Hij legde zachtjes zijn kop tegen de schouder van de jongen en stuurde zijn gedachten door. Ik vertrouw je, was het enige wat hij te zeggen had. De jongen zou het begrijpen. De gedachten die hij doorstuurde zou hij kunnen horen. Omdat hij de wolven vertrouwde.

Parker hield zich stil in het gras. Zijn ogen waren gesloten. Het gras onder hem maakte hem langzaam aan weer ontspannen. Hij hoorde dan ook geen geluid. Voor een moment was er pure stilte. Parker zijn lichte glimlachje verdween dan ook niet van zijn mond. Zo voelde hij zich net één met de natuur. Een lichte bries waagde zich weer door zijn bruine haren heen. Parker bleef net zolang zo liggen tot dat hij zeker wist dat de wolf weg was, of juist misschien wel bij hem kwam. Parker luisterde goed naar zijn omgeving. Langzaam aan leek hij stappen in het gras te horen. En ze kwamen steeds dichterbij. Even was er een stop. Toen ging het weer verder steeds dichter naar hem toe. Kwam de wolf naar hem toe? Parker moest moeite doen het niet uit te juichen van enthousiasme. Maar stel dat de wolf weg was gegaan en hij nu alles gewoon te verbeelden. Stel dat hij zijn ogen nu opende en de wolf er niet meer was. Hij gewoon in slaap was gevallen en het al met de wolf niet was gebeurt. Nee zo wilde hij er niet over na denken. De wolf was er, dat wist hij zeker. Parker begon het langzaam aan te voelen. En hij hoorde meer geritsel naast zich in het gras. Er was een aanwezigheid naast hem. Niet lang daarna voelde hij wat tegen zijn schouder. En niet zomaar wat. Plotseling hoorde hij een stem in zijn gedachten. Ik vertrouw je.. Waar kwam dat zo plotseling vandaan? Langzaam aan opende Parker zijn ogen zich half. Lichtjes draaide hij zijn hoofd wat opzij en op dat moment ontdekte hij de wolf bij zich. Parker moest zich inhouden niet al te enthousiast te reageren maar hij kon wel zeggen dat dit hem behoorlijk goed liet voelen. Langzaam aan tilde Parker een hand op en reikte hij daarmee naar de wolf. Zijn hand ging rustig en zachtjes door de vacht heen bij zijn hals. Hij voelde zo fijn zacht aan. Parker kon het haast niet geloven, de wolf was gewoon bij hem komen liggen! ''Je bent wel lief he?'' Zei Parker met een zo kalm mogelijke glimlach tegen hem. Eigenlijk wist hij nog niet of het een hem of haar was maar goed daar kwam hij vanzelf wel achter waarschijnlijk.

Sjiriki voelde hoe de jongen zijn hoofd licht draaide en vervolgens heel langzaam zijn hand naar hem toebewoog. Nu komt het, dacht Sjiriki. Nu gaat hij me aanvallen. Maar dat was niet zo. De hand woelde door zijn dikke dekhaar. Sjiriki voelde onder zijn aanraking het enthousiasme dat de jongen voelde. Hij zei iets, het klonk als een kalme waterval die over rotsen naar beneden klaterde. Hij vond de taal van de mensen vreemd maar prachtig. Tegelijk vroeg hij zich wel af waarom de jongen niet gewoon berichten doorstuurde in zijn hoofd. Kon hij het niet? Sjiriki had geen idee. Het was makkelijk, gewoon je gedachten naar boven halen en ze bijna letterlijk op je voorhoofd laten rusten. Zodat iedereen wel moest zien wat je dacht. De rest ging vanzelf. De woorden kwamen aan in het hoofd van de ander. Sjiriki keek naar de jongen. Hij wilde hem leren kennen. Zijn gevoel zei heel sterk dat hij betrouwbaar en aardig was. Hoe heet je? vroeg hij een beetje aarzelend. Maar hij vond dat als hij aan de jongen dacht, dat hij dan wel zijn naam moest weten. De wind streek aarzelend door zijn vacht, en door de bruine haren van de jongen. Het was een licht, verkoelend briesje. De zon scheen op zijn gezicht. Het voelde fijn aan. De zon werd gefilterd door het bladerdek boven hen, zodat het in gouden stralen naar beneden viel. Dit zou een fijne herinnering worden, wist Sjiriki. Elke keer als hij hier aan terug zou denken, zou hij gelukkig zijn.

Parker had geen idee hoe de wolf er over dacht zodra hij hem aan raakte. Van zichzelf wist hij iniedergeval dat hij het dier nooit pijn zou doen. Hij was juist zo blij met dit moment. Hij had nooit gedacht dat hij samen met een wolf in het gras zou kunnen liggen. Al zag hij ook nog wel voor zich dat hij op een gegeven moment wakker zou worden, gewoon in bed lag en dit al dus een droom was geweest. Maar nee, daar was dit toch nog wel te realistisch voor. Parker zijn vingers kroelde wat tussen de vacht de wolf heen. Hij vond het een fijn idee om de wolf zo dichtbij te voelen. Kennelijk had zijn methode van het plat blijven liggen op zijn rug dus goed gewerkt. Er was dan alleen een probleem. Parker wist inderdaad niet hoe hij met zijn gedachten's tegen de wolf moest spreken. Hij had zoiets nog nooit eerder gemaakt, dat was logisch want dit was de eerste wolf die hij ooit was tegen gekomen. En daarbij niemand had het hem ooit verteld. Maar toch kon hij de wolf zijn stem wel in zijn gedachten horen. Plotseling hoorde Parker dan ook weer een stem in zijn gedachten. Een stem die hij zelf niet had bedacht. Parker keek voor een moment omhoog naar de bomen waarna zijn blik terug naar de wolf ging terwijl hij het briesje wind door zijn haar heen voelde gaan. Zou de wolf.. Zou die wat tegen hem hebben gezegd? De vraag luidde dat hij naar zijn naam vroeg. Parker glimlachte even wat. ''Parker Wilson'' Stelde hij zich vervolgens voor richting de wolf. Hij bleef het dier dan ook in de ogen aan kijken. Voor een moment gleed zijn blik over het dier zijn lichaam heen waarna hij hem weer in de ogen aan keek. ''En hoe heet dit mooie wolfje?'' Vroeg Parker vervolgens alsof hij er echt in geloofde dat hij een antwoord zou krijgen. Maar die kon hij wel degelijk krijgen, hij moest er enkel in geloven dat de stemmen in zijn gedachten van de wolf weg kwamen.

Sjiriki zag hoe de jongen hem begreep. Toen keek hij hem recht aan. "Parker Wilson," zei hij, als antwoord op de vraag hoe hij heette. Sjiriki hoorde de woorden eerst, voordat ze vorm kregen in zijn hoofd. Het duurde een paar seconde voor hij het begreep. De jongen, Parker, was goed op weg. Hij bracht zijn gedachten al wel over naar hem, maar dan via woorden in plaats van gedachten. Voor Sjiriki was dit lastiger om te verstaan, maar het lukte hem wel. Het duurde gewoon even voor hij het begreep, en dat was niet erg, vond hij. Parker zei nog iets. Een voor een drongen de woorden tot hem door. De losse klanken werden woorden, de losse woorden vormden een zin. ''En hoe heet dit mooie wolfje?'' vroeg hij. Sjiriki glimlachte. Het leek een soort gewoonte van de mensen, om op die manier te praten. Mijn naam is Sjiriki, zei hij. Hij wachtte tot de woorden in het hoofd van Parker zouden klinken. Toen rolde hij zich op zijn rug, en liet loom zijn poten hangen. Zijn staart kwispelde traag heen en weer. Speels hapte hij naar een vlieg. Hij wilde Parker laten zien dat hij nog speels was, en dat hij nooit iemand kwaad zou doen. Behalve vliegjes dan misschien. Maar in ieder geval nooit een vriend. Voor zijn vrienden zou hij gewoonweg zijn leven geven. En Parker was een vriend.

Nadat Parker zijn vraag had gesteld keek hij afwachtend richting de wolf. Afwachtend of hij die stem weer in zijn hoofd zou horen. Dan pas zou het een echt bewijs zijn dat de wolf tegen hem sprak. Parker zijn blik bleef op de kop van het dier gericht. Er leek zelfs wel iets van een glimlach op het dier zijn bek te verschijnen. Parker glimlachte dan ook weer wat terug naar hem. Nu Parker er over nadacht had zijn vraag naar het dier best flirterig geklonken. Natuurlijk bedoelde hij dat niet zo, de wolf was een dier. En hij vond wolven gewoon mooie dieren. Als de wolf zijn vraag uberhaubt al begreep ging hij er maar vanuit dat hij dat ook wel snapte. Als een wolf uberhaubt wist van flirten. Parker leek het een best grappig idee. Wolven die flirten met elkaar. Snel duwde hij de gedachten maar weg. Het sloeg gewoon nergens op dacht hij dan ook even wat droogjes. Mijn naam is Sjiriki Hoorde hij plotseling in zijn hoofd. Parker keek even voor zich uit waarna hij algauw weer opzij richting de wolf keek, oftewel Sjiriki. Dus het gebeurde toch echt. De wolf sprak tegen hem via zijn gedachten. Het klonk apart maar had aan de andere kant ook weer wat stoers. Parker grijnsde dan ook langzaam aan wat meer maar wist dat hij zijn enthousiasme wel wat in toom moest houden voordat de wolf er van zou gaan schrikken. ''Mooie naam hoor'' Zei hij kalm tegen het dier. Dus wolven gaven hun zelf al een naam? Hij had daar nooit zo over nagedacht. Plotseling ging Sjiriki op zijn rug liggen waarna hij speels naar een vliegje hapte dat voorbij kwam. Parker kon het dan ook niet laten om even te grinniken. ''Dus je bent nog jong he?'' Vroeg hij dan ook aan hem aangezien hij nog erg speels leek te zijn. Parker ging dan ook wat op zijn zij liggen. Hij ging vervolgens met zijn hand naar de buik van Sjiriki waar hij ineens wat wilder door zijn vacht ging, alsof hij hem wilde kietelen. Parker ging dan ook langzaam aan wat rechter zitten zodat hij beter met hem zou kunnen stoeien. ''Dat lijkt me een uitnodiging voor een stoeipartij'' Zei Parker dan ook uitdagend tegen hem. Hij haalde dan ook even de fotocamera snel om zijn nek vandaan en legde die in het gras neer voordat er daar wat mee zou gebeuren. Hij keek daarna weer uitdagend richting hem met een brede grijns, niet slecht bedoelt natuurlijk. Het was gewoon zijn enthousiasme.

Opgelucht merkte Sjiriki dat Parker hem wel kon verstaan. "Mooie naam hoor," zei hij kalm. Toen Sjiriki zich op zijn rug rolde en speels naar een vliegje hapte, grinnekte hij. "Dus je bent nog jong he?" vroeg hij. Ik ben 1,5 jaar oud, zei Sjiriki. Dat is net zoiets als bij jullie iemand van 18 of 19. Deze vergelijkingen had hij met Lyra besproken. Zodat ze van elkaar wisten hoe oud ze in verhouding waren. Sjiriki vroeg zich af hoe oud Parker zou zijn. Hij kon de leeftijd van mensen totaal niet inschatten. Parker's uitdagende stemgeluid haalde hem uit zijn gedachten. "Dat lijkt me een uitnodiging voor een stoeipartij!" zei en Sjiriki grijnsde terug. Uitdagend rolde hij zich op zijn zij, en kwispelde vrolijk. Kom maar op als je durft! Er zat een lach in zijn stem. Deze dag verliep heel anders dan hij verwacht had. Hij was 's morgens vroeg opgestaan, alert op zich heen speurend naar tekenen van gevaar. Toen was hij weer op de vlucht geslagen. Elke ritseling die de wind door de takken liet suizen, had hem ineen doen krimpen. Het was niet dat hij een lafaard was, maar de dood van Lyra was traumatisch voor hem geworden. Hij had wantrouwen gekregen tegen alles en iedereen. Sjiriki had door het bos gedraafd, steeds over zijn schouder kijkend. Wachtend op het schot dat hem zou doden. Wachtend op de achtervolger en het suizen van de kogel. Maar in plaats daarvan was hij Parker tegen gekomen. De jongen die hem heel even uit zijn rusteloze vlucht haalde. Alleen voor vandaag, een keer gelukkig zijn. Alleen voor vandaag. Was dat echt teveel gevraagd? Nee. Dat was het niet. Deze dag. Deze heldere dag tussen al die zwartgeblakerde, was gekomen. Vandaag was hij gelukkig. Al was het maar voor alleen vandaag, al moest hij morgen weer op de vlucht. Vandaag niet. Vandaag zou hij samen zijn met Parker.

Ik ben 1,5 jaar oud Het duurde niet lang of hij hoorde dat in zijn gedachten. Dat betekende inderdaad dus dat Sjiriki een nog behoorlijke jonge wolf was. Maar dat maakte het waarschijnlijk dan ook een stuk leuker want zo was hij ook nog aardig speels. Vervolgens legde Sjiriki wat uit over de leeftijden. Parker luisterde er naar en knikte uiteindelijk eens begrijpend. Hij had er wel eens over gehoord. Het was net zoals bij honden en katten. ''Dan lijkt het erop dat we leeftijdgenoten zijn, ik ben 19'' Reageerde Parker dan ook gelijk op hem. Misschien dat hij nu wel kon zeggen dat hij een vriend had van zijn leeftijd. En niet zomaar een vriend. Vervolgens nodigde Parker hem al snel uit voor een stoeipartij doordat Sjiriki zo speels deed met de vlieg. Hij ging dan ook nog even met zijn hand door zijn vacht bij zijn buik. Uiteindelijk haalde hij deze weg doordat Sjiriki op zijn zij rolde. Even viel Parker zijn blik op de vrolijk kwispelende staart. Parker grinnikte dan ook weer even waarna hij Sjiriki algauw weer in de ogen aan keek. Kom maar op als je durft! Begon hij tegen hem. ''Met genoegen'' Zei Parker met een brede grijns tegen hem. Hij ging op zijn knieën zitten en zette zijn handen tegen Sjiriki. Hij gaf hem dan ook een uitdagende en speelse duw. Parker had ook nooit gedacht dat zijn dag zo zou lopen. Hij had eerder gedacht dat het weer gewoon foto's maken zou zijn voor zijn werk. Maar in tegendeel. Hij zat hier met een wolf in het gras te spelen. En zelfs te praten. Dat was nou ook niet iets wat hij snel zou verwachten. Het was dan ook sinds een lange tijd dat er weer zo'n brede enthousiaste grijns op zijn mond zichtbaar was. Parker vond dit moment dan ook geweldig. Hij zou niet willen dat het zou stoppen.

Sjiriki hoorde dat Parker 19 jaar oud was, dan waren ze in principe dus even oud. Het vrolijkte hem op om op te trekken met iemand van zijn eigen leeftijd. Met een brede grijns duwde Parker tegen hem aan, en hij rolde speels opzij. Toen stond hij op, en sprong tegen Parker aan, zodat deze omviel. Hij deed niet voorzichtig, omdat hij niet wist wat Parker aan kon. Hij sprong boven op hem, zijn poten op Parkers schouders, en drukte vriendschappelijk zijn neus tegen Parkers voorhoofd. Zijn staart kwispelde wild heen en weer, en een brede grijns stond al de hele tijd op zijn gezicht. Hij geboot van de dag met Parker. Met zijn nieuwe vriend, want zo kon hij hem wel noemen. Deze dag had heel anders uitgepakt dan hij had gedacht. Fijn anders. Stoeien met een vriend was heel anders dan het eeuwige vluchten, de slopende alertheid die hij normaal met zich meedroeg. Zijn blik gleed omhoog naar de lucht. Het donker vulde langzaamaan de hemel, verslond het helderblauwe. Terwijl hij hier met Parker was, viel de schemering. Lyra had dan altijd weg gemoeten. Sjiriki vroeg zich af of dat met Parker hetzelfde was. Eigenlijk hoopte hij van niet, hij zou willen dat dit moment eeuwig duurde.

[Sorry voor korte post, ben een beetje inspiloos...]

Parker keek met een brede glimlach toe hoe Sjiriki omrolde na zijn duw. Ze leek het stoeien dan ook te beginnen wat Parker prima vond. Hij volgde Sjiriki met zijn ogen toen hij op stond. Zelf ging hij dan ookal wat beter zitten maar gelijk daarn sprong Sjiriki tegen hem op en zo viel hij om. Parker kwam achterover op zijn rug terecht in het gras. Hij had een oog even dicht geknepen door dat het zo snel ging waarna hij weer glimlachend richting Sjiriki keek. Hij wilde net recht gaan zitten maar op dat moment sprong Sjiriki plotseling boven op hem en doordat hij zijn poten op zijn schouders had kwam hij al snel weer op de grond te liggen. Zo had hij nog wel gevoeld dat er nog best wat gewicht aan zo'n wolf zat. Maar overdreven zwaar was het ook weer niet en het maakte hem dan ook niet uit dat Sjiriki niet voorzichtig deed. Hij vond het stoeien juist erg leuk zo. Hij voelde vervolgens hoe Sjiriki zijn snuit tegen zijn voorhoofd drukte. Parker lachte dan ook even wat. ''Oke oke je hebt me'' Zei hij vervolgens met een brede glimlach tegen Sjiriki terwijl hij zijn ogen voor een moment had dicht geknepen aangezien hij dacht dat er ook nog wel een lik achteraan zou komen. Hij keek vervolgens weer omhoog naar hem. Parker zette zijn handen tegen Sjiriki zijn kop en ging wat wild door zijn vacht heen. Hij lachte dan ook nog even. Ja hij had zo ook behoorlijk veel lol met Sjiriki, zo'n lol had hij al een tijd niet meer gehad. Parker liet Sjiriki zijn kop langzaam aan los zodra hij omhoog keek richting de lucht. Parker zijn blik ging dan ook naar de lucht en merkte op dat deze donkerder werd. Parker slaakte even een diepe zucht. De dag was al behoorlijk snel weer voorbij gegaan. Normaal gezien zou hij nu naar huis gaan. Zijn blik ging langzaam aan naar Sjiriki toe. Maar wilde hij de wolf wel alleen laten? Eigenlijk niet. Wie weet, straks ging hij weg en zag hij de wolf nooit weer terug. ''Wat gaan dagen toch snel voorbij als je het leuk hebt'' Zei Parker dan ook even met een licht glimlachje tegen Sjiriki. Hij ging vervolgens met een hand weer even over de kop van het dier heen.

Sjiriki genoot van het stoeien met Parker. Hij woelde door zijn vacht, en ook dat voelde erg fijn aan. Toen hij naar de lucht keek, volgde Parker zijn blik en zei iets. Zoals gewoonlijk drongen de woorden pas iets later tot hem door. ''Wat gaan dagen toch snel voorbij als je het leuk hebt,'' zei Parker met een licht glimlachje. Sjiriki bewoog instemmend zijn oren. Leuk hadden ze het zeker! Hij voelde Parkers hand over zijn kop gaan. Fijn. Hij rolde weer van zijn nieuwe vriend af, en ging naast hem in het gras liggen. Ontspannen keek hij naar Parker, en bezorgd vroeg hij: Je moet weg, hé? Nu? Eigenlijk wilde hij niet dat Parker weg ging. Hij wilde hem nog zo veel laten zien. De mooie plakjes van het woud, alleen door wolven gekend. De heerlijkheid van samen jagen. De mooie zonsondergang in de zwoele avondlucht. Het zachte mos om op uit te rusten, en te slapen. Het woud had nog te veel geheimen voor één dag. Maar Sjiriki wist dat het niet kon. Parker kon onmogelijk vanacht hier blijven. Waarschijnlijk werd zijn familie ongerust, en hij was het ook niet gewend. Niet dat dat zo'n groot probleem was, Sjiriki zou goed voor hem zorgen. Er zou hem niks overkomen. Maar het was onmogelijk. De andere mensen zouden hem gaan missen. Hij zou wel een stukje met Parker mee lopen, tot de rand van het bos. En dan moest hij hem laten gaan. Hoe veel zijn hart daar ook tegen in bracht.

Parker zijn blik ging even richting Sjiriki zijn oren zodra hij merkte dat die bewogen. Hij glimlachte weer wat waarna hij voelde hoe Sjiriki van hem af ging. Zo kwam hij naast hem te liggen. Parker legde een hand even onder zijn hoofd zodat hij wat relaxter in het gras lag. Hij keek Sjiriki voor een moment in de ogen aan. Na een korte stilte hoorde hij Sjiriki zijn stem weer in zijn gedachten. 'Je moet weg, hé? Nu?' Vroeg hij aan hem. Voor een moment ging Parker zijn blik omhoog naar de donkere lucht. Misschien, misschien ook niet. Niemand die hem zou missen. Al had hij wel wat honger gekregen nu. Maar daar gingen zijn gedachtens nu niet zo naar. Parker haalde zijn hand onder zijn hoofd vandaan en ging vervolgens recht zitten. Voor een moment keek hij voor zich uit waarna hij, zo na een korte stilte zijn schouders even wat op haalde. ''Er is niemand die me zal missen'' Zei Parker uiteindelijk tegen Sjiriki. Zijn ouders, weg. Zijn opa, weg. Verder familie wilde niets met hem te maken hebben en vrienden had hij ook niet. Plotseling voelde Parker tranen branden in zijn ogen. Hij besefte nu weer hoe alleen hij eigenlijk was. En vooral ook dat zijn opa dit moest missen. Hij had zijn opa dit moment zo graag ook willen laten mee maken, het ontmoeten van een wolf. Het favoriete dier waar zijn opa zo van hield. Parker wende zijn gezicht af van Sjiriki. Hij kon zich niet inhouden maar hij wilde het Sjiriki ook niet tonen. Hij was een jongen, die huilden niet zeiden ze altijd. Onzin, hij kon zijn gevoelens niet in bedwang houden. En daarbij het was nog maar iets van twee jaar geleden gebeurt dat hij zijn opa was verloren. Parker kneep zijn ogen dicht en een traan, die licht wat glinsterde door het maanlicht gleed langs zijn wang omlaag naar zijn kaak.

Sjiriki hoorde met ontzet de woorden van Parker aan. ''Er is niemand die me zal missen.'' Sjiriki wist wat hij bedoelde. Als je niemand had, niemand om je geeft en er niemand is die het ook maar iets kan schelen wat er met je gebeurd. Hij had het ook meegemaakt. Maar nu gaat het om Parker en niet om jezelf! zei hij boos tegen zichzelf. Hij keek weer omhoog naar zijn vriend en zag hoe een stille traan een spoor trok over zijn gezicht. Hij legde zijn sterke poten op Parkers schouders en likte heel voorzichtig zijn traan weg. Ik ben er voor je, zei hij zacht. Toen liet hij zich weer vallen op vier poten, en drukte zich tegen Parker aan om hem te troosten. Kom maar mee, stuurde hij door. Ik weet een plek waar je kan overnachten als je hier wil blijven. Hij wachtte nog even op een reactie, maar ging Parker toen voor, dieper het woud in. Hij draafde in een kalm tempo en zorgde ervoor dat Parker hem bij kon houden. Het maanlicht wierp duistere schaduwen over de bomen en het woud zag er onheilspellend uit. Maar Sjiriki hield van het woud, hij beschouwde het als zijn thuis en hij had er altijd geleefd. Hij voerde Parker mee naar een grot, verscholen achter een dik gorduin van laaghangende takken en struiken. Met zijn neus duwde hij het bladerdek opzij en ging Parker voor naar binnen. De grot was in duister gehuld, maar had een behaaglijke en huiselijke sfeer. Hij keek Parker schuin aan en grijnsde. En, bevalt het je?

[So mutch sorry voor mijn laar zijn! Toen ik terug kwam van vakantie had ik een internet-verbod... ]

Parker opende langzaam aan zijn ogen en staarde met half open ogen voor zich naar het gras terwijl de traan over zijn wang gleed. Hij voelde de warmte van de traan dan ook wat maar deed geen moeite om het weg te vegen. Het waren gewoon voor een moment zijn emotie's die het over namen. Hij deed er nooit wat tegen, het herinnerde hem gewoon aan hoe erg hij zijn opa weer miste. Echter werd de traan al voor hem weg gehaald. Plotseling voelde hij twee sterke poten op zijn schouders waarna een likje tegen zijn wang volgde die de traan liet verdwijnen. Parker opende zijn ogen gelijk wat meer en keek om naar Sjiriki die dichter bij hem was gekomen en de situatie wel leek te begrijpen. Parker slikte dan ook eens. 'Ik ben er voor je' Hoorde hij hem met een wat zachtere toon in zijn gedachten's zeggen. Parker sloot zijn ogen dan ook weer even voor een moment. Het was fijn om Sjiriki zijn stem te horen, hij had zo'n fijne stem. Hij wilde hem bedanken maar op dat moment voelde hij hoe Sjiriki zijn poten van hem af haalde en zo weer op de grond kwam te staan. Hij keek dan ook gelijk weer richting hem maar voor hij het wist kwam Sjiriki dicht tegen hem aan staan. Parker tilde zijn handen langzaam aan op waarna hij zijn armen voorzichtig wat om Sjiriki heen legde. ''Dankje Sjiriki..'' Zei Parker langzaam aan tegen hem. Ja hij was de wolf erg dankbaar. Het was zo'n lief beest. 'Kom maar mee' Zei hij plotseling. 'Ik weet een plek waar je kan overnachten als je hier wil blijven' Volgde er al snel. Parker keek voor een moment wat verbaasd naar Sjiriki. Hier blijven? Zou dat wel zo'n goed idee zijn? Voor een moment keek Parker weg maar toen hij voelde dat Sjiriki van hem weg stapte keek hij dan ook gelijk weer naar hem. Sjiriki stapte al voor hem uit. ''Oke ik ga mee'' Reageerde Parker snel met een glimlach zonder er nog echt helemaal goed over na gedacht te hebben. Hij wilde waarschijnlijk ook gewoon niet bij Sjiriki weg. Hij stond dan ook snel op en greep naar zijn camera waarna hij Sjiriki gelijk achterna ging en zo wat naast hem kwam lopen. Ondertussen keek hij af en toe het woud wat rond. Zodra ze bij wat laaghangende takken kwamen moest hij wat meer moeite doen om te volgen maar uiteindelijk werd een grot dan zichtbaar voor hem waar ze in gingen. Parker keek algauw wat om zich heen. 'En, bevalt het je?' Hoorde hij Sjiriki al snel vragen. Parker keek gelijk om naar hem en glimlachte kalm. ''Zolang ik bij jou ben wel'' Zei Parker dan ook tegen hem. Ookal was Sjiriki dan een wolf, hij zag hem nou al als een trouwe vriend. Iemand die hem niet alleen zou laten.

(Aw oke, tja ouders >.< Maar het is al goed, ik ben op je blijven wachten. ;P)