Looking for sombody...

Verveeld lag Merliah op de warme stenen van de ruïne. Waarom was er niemand? Ze was hier heen gegaan in de hoop dat er iemand was. Natuurlijk het liefst een wolf maar een mens was niet erg. Ze ging het mens niet aanvallen maar ze was gewoon benieuwd hoe die zich zouden gedragen. Ze had gehoord dat mensen vreselijke wezens waren en dat ze wolven vaak doodschoten. Maar ze was gewoon nieuwschierig hoe ze zich zouden gedragen en wat ze zouden doen als ze haar zagen. Of misschien was er maar één mens die langskwam, als hij of zij haar zou aanvallen viel zij terug aan. De mensen waren dan volkomen kansloos.
Merliah stond op en liep een beetje rond tussen de oude stenen van de ruïne. Voor haar liep een klein hagedisje. Ze volgde de hagedis met haar ogen en keek tot hij was verdwenen. Weer keek ze om zich heen of ze iemand zag maar dat was niet zo. Terwijl er toch best veel wolven waren die in de bossen woonden. Misschien moest ze er over gaan denken om bij een roedel te gaan. Maar ze genoot van haar vrijheid als alleenstaande wolvin. Opeens hoorde ze wat ritselen. Ze draaide zich om of ze iets zag. Maar ze zag niets. Ze liep naar de plek waar ze het geluid had gehoord maar zag daar ook niets. Inmiddels een beetje onzeker keek ze rond maar nog steeds niets. Had ze zich verbeeld? Of was er echt iemand die er was, of bespiedde iemand haar. Ze draaide zich om en keek recht in twee ogen.

Met haar ogen naar het afbrokkelende plafond, lag Raaf languit in het oude gebouw de ruïne. Niet wetend dat er nog iemand was. Raaf was opzoek naar rust. Haar zusje was ergens in het dorp bij wolf-haters en zij was onbewust het huis uit gezet. Ze was nog steeds bezig plannen te verzinnen om haar zusje te redden uit de klauwen van hun pleegouders. Raaf had haar donkerbruine haren kort geknipt en was gaan zwerven, een nieuw huis met aardige ouders zou ze nooit meer kunnen vinden, dus was ze in de ruïne gaan wonen, ze kon prima voor zichzelf zorgen.
Haar pleegouders wilden twee kinderen, twee meisjes, maar konden die zelf niet krijgen. Raaf was erachter gekomen dat ze hun huis in brand wilde steken, ze was met haar zusje gevlucht, maar volgens plan, kwamen hun ouders om bij de brand. Toen zijn ze geadopteerd door de mensen. Raafs zusje was precies het type waar de mensen naar zochten: schattig, weerloos en charmant, klein in een grote gemene wereld. Raaf echter was een vechter, stoer en onafhankelijk, rebels en te slim naar hun smaak. En toen ze erachter kwamen dat Raaf wist dat zij de moordenaars van haar ouders waren, werd het hun teveel, eerst waren ze van plan er gelijk een eind aan te maken, maar dom genoeg besloten ze Raaf ervoor te laten boeten en haar daarna de mond voorgoed te snoeren. Zo gaven ze Raaf genoeg tijd om te laten ontsnappen van de tijdelijke martelingen en Raaf ging buiten het dorp wonen. En ze bedacht nog steeds een plan om haar zusje van het vreselijke lot te redden, want vroeg of laat, wist Raaf, zou ook Jessy erachter komen. Jessica was ook niet dom.
Raaf schrok op, nu wist ze dat ze niet alleen was. Ze had iets gehoord en ze ging uitzoeken wat. Maar ze hoefde het niet uit te zoeken, zodra ze zich had omgedraaid, keek ze recht in de helderblauwe ogen van een mooie witte wolvin. Haar witgrijze ogen keken de wolvin onbevreesd aan en vertelde haar dat dat ze geen kwaad in de zin had.

{OMG, langdradige post!}

Merliah keek in twee witgrijze ogen van een mens. Dus zo zagen ze er uit. Dit mens zag er niet kwaad uit maar toch bleef ze op haar hoede ze wist dat mensen soms wolven neerschoten. Ze gromde even om duidelijk te maken dat ze ook gevaarlijk kon zijn als dat nodig was en daarna liep ze voorzichtig dichterbij. Heel even stond ze stil voor degene en liep daarna om haar heen. Ze wou weten of ze niks gevaarlijks bij had op drie meter afstand bleef ze staan. Ze vond dat het mens er aardig uit zag maar ze wist niet wat te doen. Ze was verward doordat het mens was blijven staan. Meeste mensen renden weg als ze een wolf zagen en anderen... anderen schoten ze neer. Maar dit mens, dit mens bleef gewoon staan.
Opnieuw gromde ze deze keer omdat ze boos was dat een enkel mens zoveel verwarring opbracht bij haar. Ze dacht even aan haar ouders, misschien had ze toch beter bij de roedel kunnen blijven maar ze kon nu niet meer terug. Ze wilde eigenlijk wel maar ze zou vast niet meer geaccepteerd worden, en al haar vrienden die miste ze ook. Ze keek weer naar het mens misschien kon ze beter weglopen een roedel zoeken en dit alles vergeten. Maar op een of andere manier hield het haar tegen. Ze had besloten dat ze zou blijven. Haar vader had tegen haar gezegd dat je moest oppassen bij mensen maar hij had ook gezegd dat niet alle wolven te vertrouwen waren, en ze kon maar beter iemand hebben ontmoet want anders was ze erg eenzaam. Ze liep heel voorzichtig dichterbij en stopte even om te kijken of er iemand anders was en liep daarna verder. Op een meter afstand stopte ze en ging ze zitten. Ze bekeek het mens voor haar, die eruit zag als een jongen. Toch wist ze op een of andere manier dat het een meisje was. Ze bleef zitten zonder degene voor haar een seconde uit het oog te verliezen. Ze zou blijven wachten tot het meisje iets deed of iets zij en als het iets gevaarlijks was zou ze wel kijken wat ze deed. Ze wist dat ze sterker was dan degene voor haar dus dat meisje maakte geen kans tegen haar in een gevecht.