Not always the best decision

En viertal zwarte poten bewogen zich over de grond. Geluidloos lopend. De kop van een grote, zwarte wolvin hing laag en haar diepgele ogen waren een bedreiging op zichzelf. De wolvin leek dingen te overdenken. De dingen van laatst in de bergen spookten nog door haar kop. Ze was een mens tegen het lijf gelopen vreemd als het was, leek Safrijn haar te vertrouwen. Niet helemaal, maar het was een begin. Als ze die Lucy nog eens zou tegenkomen, hoiefde ze niet bang te zijn. Verder had ze het helemaal niet op mensen.
Safrijn liet haar witte tanden in een grom van irritatie zien. Ze stopte en stampte met haar voorpoot op de grond. Droog stof waaide op en viel weer neer. Safrijn liet haar blik de omgeving afspeuren. Ze hoorde iets. Ze rook iets. Ze keek om haar heen en zag iets verdwijnen. Uit angst? Uit toeval? Moeilijk in te vullen. Safrijn zag het hoe dan ook niet zitten.
Haar poten werden weer in tempo gezet. Ze liep verder en haar kop hing dreigend laag. Nog steeds stonden haar nekharen overeind. Ze voelde zich bedreigd en wilde aanvallen. Ze voelde zich bekeken en dat accepteerde ze voor geen meter.
Even hief de grote, zwarte wolvin haar kop op. Ze blafte tegen wie of wat het dan ook was, dat het uit moest kijken. Ze was zeker niet bang meer. Ze realiseerde zich dat zij nu niet bang hoefde te zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Ze had de angst van haar afgegooid. Ze keek om haar heen. Hard en luidkeels grommens terwijl haar witte tanden gevaarlijk werden laten zien. Haar diepgele ogen hadden een duistere sfeer gekregen en Safrijn kon zich niet langer inhouden.
De wolvin had al snel de richting van het geluid bepaald en ze snelde er naartoe. Ze besprong haar belager en keek dreigend in 2 ogen.

De kleine grijze pup rende langs de watervallen. Hij zag een flits beweging, en meteen volgde hij de wolf. De wolf zag er gevaarlijk uit, maar Seth was niet bang. Hij was weer op weg naar één van zijn vele streken. Opgewonden sprong hij omhoog, happend naar een vliegje. Hij rende langs de denderende watervallen, genietend van het geluid en het uitzicht. Hij nam even een pauze en bekeek zichzelf in het stromende water. Hij zag een grijze pup, met een rafelige vacht en bemodderde pootjes. Dit was hij. Seth. Speels tikte hij met zijn pootje naar zichzelf. De modder ging er niet af. Het zat er al te lang op. Toen herinnerde hij zich zijn missie weer, en meteen sprong hij overeind. Hij zag dat de zwarte wolvin gromde en haar tanden ontblootte. Seth's oren gingen naar achteren. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om met deze wolf een streek uit te halen. Maar het was al te laat. Seth voelde hoe twee sterke poten tegen zijn schouders drukte. Hij keek langzaam omhoog in twee onheilspellende diepgele ogen.

[Sorry voor korte post! ]

Safrijn keek doordringend in de 2 kleine, bruin-oranje ogen van de pup die ze had besprongen. Het was nooit slim om haar zoiets te flikken. Echter had ze niet doorgehad dat het een pup was. Safrijn trok haar oren naar achteren en stapte poot voor poot van de pup af. Nog steeds hield ze hem in de gaten. Haar blik strak op hem gericht. Ze had hem dan wel losgelaten, maar hij zou er nu niet mee weg komen. Nee, Safrijn zou nog wel iets bedenken.
"Niet erg slim van je." zei haar ijskoude stem hem. Haar blik verstrakte met het moment. Ze liep weer terug dichterbij de pup en keek naar beneden om zijn ogen te ontmoeten.
"Wat moest je eigenlijk van me? Waarom volgde je me? Wat wil je?" zei haar duistere stem, weer ijskoud. Het waren eerder zinnen die ze uitsprak dan echte vragen, maar waarom zou ze genadig zijn tegenover dit wolfje? Omdat het een pup was? Pups werden groot, dus dit was een rpima moment om hem eens een wijze les te leren.
Safrijn trok haar bovenlip op en gromde nog eens naar hem. Hij kon het natuurlijk nog goed maken, want het was nooit te laat om iets terug te doen, maar het zou hem niet zo 1,2,3 lukken en het was al helemaal de vraag óf het hem lukte.
Met haar oren achterin haar nek hield ze de pup strak in de gaten. Wat moest hij hier en waarom was hij zo onverstandig. Ze wist toch echt dat de eerste keer dat hij haar zag, ze al een waarschuwing op zich was geweest. En dan gewoon niet weggaan?

[Geeft niet, ik heb nog inspi]