This new place?

Daar liep ze dan door de bergen. Verschrikkelijk vond ze zelf. Ze kon zich nergens verschuilen door haar zwarte vachtkleur. Het was een soort nachtmerrie voor de teef. Ze was heel schuw en ontweek het liefst de wolven en vooral de mensen. Met wolven wilde ze nog wel proberen een relatie op te bouwen, maar mensen moesten uitkijken! Die moesten maar beter wegblijven van haar. Ze mochten het altijd proberen, maar ze kon niets garanderen en het was geheel eigen risico.
Jaren had ze zichzelf verborgen weten te houden. Ze was nu wel zo wijs om te weten dat dat heel slecht was. Ook was elke dierbare vriend gevallen. Dood. Allemaal verdwenen van de aardbodem en Safrijn wist waarheen. Het pad dat ze betrad. Was het het goede pad? Of was het het slechte pad? Safrijn wist het niet. Ze zou het vanzelf zien. Het kon haar ook niets schelen. Soms kon ze ook wel echt slecht zijn, maar soms was ze wel lief. Wat was lief zijn lang geleden. Toen ze nog familie en vrienden had. Voordat de mensen haar leven ruïneerden.
Dit nieuwe gebied was vreemd. Minachtend keek ze in het rond. Waarom was dit haar 'ingang' geworden? Waarom zo wit? Zo dat ze zelf heel opvallend was? Ze haatte het.
Een zacht grommetje verliet haar keel. Ze hoopte niet dat er iemand bijkwam, maar helaas zou het tegendeel waar worden. In ieder geval werd ze nu nog met rust gelaten. Dit was beter zo voor haar. Alleen en alles onder controle. Net als vroeger. Haar gedachten dwaalden weer af naar mensen.
Safrijn schudde haar kop en ontdeed haar van de gedachte. Ze keek schichtig om zich heen met een duistere blik toen ze een geluid hoorde. Áls iemand haar zou benaderen, mocht het dan een wolf zijn.
Een harde grom richting de boosdoener. Oren naar achteren. Ze was bang en verdedigde zichzelf. Ze bleef staan en mocht het fout gaan, dan viel ze aan.
"Kom nu maar tevoorschijn! Het is met je gedaan als je daar blijft zitten!" riep ze boos. Nu maar hoen dat die vreemde zichzelf bekend maakte. Besluipen? Niet van gediend!

[Mensen en wolven zijn beide welkom! ^^]

Verkleumd en koud liep Lucerna op haast bevroren voeten over het groeiende laagje sneeuw. Haar laatste restje hout was verspild aan een miezerig vuurtje, dat er alleen voor had gezorgd dat de sneeuw op haar lichaam smolt en Lucy nat werd. Klappertandend schoof ze langs een paar rotspunten. Al wilde ze er niet aan denken, toch kon ze alleen daar aan denken: Haar Verleden. Haar verleden, waar haar wolven maatje werd beroofd van het leven, Schors was een langzame pijnlijke dood in gejaagd door het vuurwapen van een oude, dikke jager, die alleen om rook en drank gaf. Hij was naar voren gelopen, had geschoten op Schors en had Lucerna willen meenemen en uitleveren aan het dorp. Lucerna echter was ontsnapt en had voor de zwakke wolf gezorgd, toch was Schors gestorven. Een traan glinsterde op Lucy's wang, hij koelde af en bevroor. Jouw schuld. Galmde er door haar hoofd. Allemaal jouw schuld! Lucy schudde haar hoofd heftig heen en weer. Niet nadenken! wierp ze tegen. Je hebt me beloofd niet na te denken! Ze moest aan andere dingen denken, waaraan kon ze denken? Aan hoe koud het was? Dan kreeg ze het alleen maar nog kouder. Plotseling kwam er een vraag in haar op, waarvan ze maar één antwoord kon hopen. Kunnen tranen in je ogen bevriezen? Maar voor ze echt over die vraag kon gaan denken, hoorde ze een grom. Toen een hardere en langere grom. Lucy herkende het maar als één ding: de taal van de wolven. De taal van de wolven kon ze niet verstaan, en ze wist dat wolven haar ook niet konden verstaan, ze wist alleen dat de wolf of wolvin boos klonk. Ja, misschien hoorde ze het goed en was er ook een spoortje angst in te vinden. De enige manier om met wolven te kunnen communiceren was Het Geheim Van De Gedachten. Oftewel: je brengt een bebaalde tekst in je hoofd zó sterk naar voren, dat de ander je gedachte wel móét horen. Wees niet bang, ik doe je niks. Ik ben een mens, maar ik ben verbannen, en mijn vriend was een wolf, Schors, maar die is vermoord door de dorpelingen. Ik heb geen kwaad in de zin. Ik ben niet zoals zij. Zond ze naar de wolf.

Het duurde niet lang voordat Safrijn een mens zag. Ze ontblootte haar tanden naar het mens. Een vrouwtje, besloot ze. Ze kreeg iets in hara hoofd. Alsof iemand iets in haar kop stopte. Was dat ook zo? Ja, het was zo. Het meisje sturrde Safrijn een boodschap in haar gedachte.
Even kalmeerde Safrijn bij de woorden die ze in haar gedachten kreeg binnengestuurd. Ze was verbannen? Hoorde ze dat goed? Ze had een wolf als vriend? Safrijn twijfelde. Ze legde haar lip terug over haar tanden. Ze bleef echter staan en keek het mens gevaarlijk aan.
"En hoe weet ik dat je niet liegt?!" blafte de wolvin terug. Ze blafte het misschien wel zo krachtig dat het door anderen weer te horen was. Daarna zond ze het bericht naar het meisje.
Safrijn kreeg de geur van het mens in haar neusgaten. Ze verafschuwde de menselijke geur, maar er was toch iets anders aan. Safrijn keek in de ogen van het meisje. Er zat waarheid in. Ze kon zien dat ze het meende. Kon Safrijn haar vertrouwen? Kon zij het meisje helpen? Of moest ze er niet voor vallen en moest ze wegwezen voordat er nog meer mensen kwamen?
Safrijn ging zitten. Ze wist het niet zeker, maar er was iets met haar waardoor Safrijn wist dat zij haar niets kon doen. Na een tijdje niets te hebben gedaan bekeek ze het meisje naderonderzoekend. Haar voeten zagen er koud uit. In deze conditie kon het meisje haar ook niets maken. Safrijn besefte nu wel dat zij hier de dienst uit kon maken. Zij was nu het sterkst.
Ze zat nog steeds op haar plaats. 1 oor naar achteren gericht als een teken van duidelijke twijfel. Ze wilde wel iemand vertrouwen, maar de Safrijn uit haar verleden weerhield haar ervan. Mensen hadden bij haar een slechte reputatie. Maar na al die tijd wilde Safrijn weer iemand hebben waar ze op kon rekenen.
"Wie ben je?" zond ze naar het meisje. Als ze meer losliet kon Safrijn pas definitief bepalen of ze te vertrouwen was. Ze hield zich voor nu rustig, maar 1 verkeerde beweging of 1 verkeerd woord, kon misschien het einde van de sessie zijn en een aanval veroorzaken. Safrijn werd bedolven onder de twijfel en dat maakte haar onzeker.

Nauwelijks te onderscheiden van de vacht, kon Lucy nog net twee oren zien, twee oren die zich iets twijfelachtig naar voren bewogen, hoewel de ontblootte tanden weer bedekt werden bleef de wolvin- zag Lucy nu- staan en gromde weer iets. Toen kreeg Lucy een bericht binnen van de wolvin, ze had het goed gehoord, de wolvin was onzeker, dus bleef Lucy waar ze was. En hoe weet ik dat je niet liegt? klonk het in haar hoofd. Lucy dacht na, dat kon ze niet bewijzen, maar wat moest ze dan wel? De wolvin ging zitten. Haar ogen gleden over Lucerna heen. Één oor bewoog naar achteren, wat liet zien dat de wolvin twijfelde. Wie ben je? gleed haar hoofd binnen, Lucy glimlachte. Ik ben Lucerna. En jij? Noem me trouwens maar Lucy, die andere naam doet me denken aan mijn verleden, dus ook aan de dood van Schors.

[sorry voor korte post, ben nog steeds een beetje inspieloos]

Het meisje glimlachte bij Safrijn vraag wie ze was. Zat daar iets achter? Was er iets mee? Safrijn trok haar lip weer op. Ze vertrouwde het nog steeds niet.
Ik ben Lucerna. En jij? Noem me trouwens maar Lucy, die andere naam doet me denken aan mijn verleden, dus ook aan de dood van Schors. kreeg Safrijn binnen. Lucerna had nog steeds niet bewezen dat ze niet loog. Dat kon je altijd wel bewijzen door een houding aan te nemen of een overtuigende zin te zeggen. Toch was er iets met Lucerna. Iets dat vertrouwd was. Was het waarheid? Safrijn twijfelde nog steeds en haar tanden waren dreigend zichtbaar.
Zou Safrijn aan Lucerna haar naam moeten vertellen? Was ze wel te vertrouwen? Iets liet haar twijfelen. Dat kwam door Lucerna. Zij liet haar twijfelen.
"Safrijn" verzond ze dan toch maar. Haar tanden stonden nog ontbloot en klaar voor aanval. Haar achterpoten stonden strak van spanning. Ze kon elk moment van de grond komen en Lucerna in de koude sneeuw werpen. Toch was er dat iets dat zei dat het niet moest.
Safrijn keek naar de bomen. Alsof ze de bomen om hulp vroeg. In haar eenzame tijden was de enige steun gekomen van de bomen en planten. Haar leven hing van hen af. De planten en bomen hadden haar leven ook al talloze keren gered. Daarom vroeg ze bomen of Lucerna de moeite waard was.
Safrijn liet haar houding vallen. Ze liet de spanning weglopen, bedekte haar tanden en keek niet meer dreigend.
"Heb je het koud?" vroeg ze toen vriendelijk. Voor het eerst sinds tijden, durfde Safrijn iemand te vertrouwen. Voor het eerst sinds tijden, bekommerde ze zich om een ander. De bomen hadden gezegd dat ze de waarheid vertelde.
Safrijn stond op. Ze zette een paar passen dichterbij en ging weer zitten. Ze keek met haar diepgele ogen naar Lucerna. Ze had haar oren naar voren gericht. Ze wist nu dat ze te vertrouwen was. Safrijn probeerde toch maar om dan een eerste nieuwe band op te bouwen. En dat met een mens! Als je een mens als vriend had, was je zekerder van je leven, bedacht ze zich zo.
Had Lucerna het koud? Safrijn wachtte op het antwoord. Safrijn zou het koud hebben als ze Lucerna was. Ze was een blank meisje en mensen stonden nou niet bepaald bekend om hun dikke vacht. Die hadden ze ook niet. Die maakten ze zelf, maar nog was het niet altijd warm.
Lucy's voeten zagen er ook koud uit. Safrijn keek haar vriendelijk aan. Dit gevoel had ze gemist.

[Geeft niet huwr. Ik kan er genoeg mee zoals je ziet! ^^]