Demonica =)

Naam: Demonica
Geslacht: Teef
Leeftijd: 4,5
Karakter: Vertrouwd niet snel iemand. Ze kan erg fel uit de hoek komen als ze echt boos is. Ze is erg oplettend. Denkt goed na voor ze iets doet. Slim. Ze houd zich wel altijd voor iemand die niet snel te breken is maar diep van binnen is ze heel gevoelig. Ze is niet de meest aardige wolf en snauwt snel iemand af als ze zich niet helemaal lekker voelt. Ze acteert heel goed en zo acteert ze alsof ze een harteloze teef is die om niemand geeft. Ze heeft vroeger veel pijn en verdriet gehad en dat verbergt ze nu achter een soort masker.
Verleden: Toen ze pup was leefde ze een normaal leven van een pup uit een slechte familie. Haar vader was de leider van een slechte roedel. Ze leefde heel gewoon in een donker bos. Ze was ook erg geliefd in de groep en had veel vrienden. Haar vader lievelingetje was ze, zijn slechte prinsesje. Haar moeder was ook heel aardig en zorgde heel goed voor haar en haar broertjes en zusjes. Alleen had de roedel al jaren ruzie met een andere roedel uit de andere kant van het bos. Er waren wel vaker gevechten maar meestal won onze roedel. Maar die ene nacht, die nacht vloeide er veel bloed en gingen veel wolven heen. De andere roedel had een meerderheid gekregen deze winter. Ze weet nog goed hoe al het witte sneeuw opeens een andere kleur aannam, rood van bloed, bloed van haar vaders roedel samen met haar vader. Daar had ze gestaan als enige overlevende tussen al haar vrienden en familie. Ze probeerde zich stoer te houden maar dat beeld was zo naar, het kon niet naarder. Haar vader lag helemaal open voor haar neus, en daar stond ze in de plas bloed die uit haar vader's lichaam was gestroomd. Hij was niet de enige die er zo naar uitzag, iedereen, al haar vrienden, allemaal verminkt en open gescheurd. Stoer houden ging niet meer en tranen rolden over haar wangen. Ze was nog maar een pup van 1 jaar oud. Ze knielde en duwde haar neus in de vacht van haar oude vader, het was koud en plakkerig van het bloed maar dat scheelde haar niet. Ze sloeg haar hals om die van haar vader. Tranen vielen op zijn vacht. Zijn ogen stonden nog open en staarden een angstige blik, een blik die Demonica nooit zou vergeten. Ze was alleen niet het enige levende wezen daar. Achter hoorde ze gekraak van het sneeuw steeds dichterbij komen, ze waren er nog. Ze stond weer op en draaide zich langzaam om. Het bloed van haar vader gemeerd over haar nek en borst. Ze keek recht in twee blauwe ogen die licht gaven in het donkere bos, ze keek recht in de ogen van de leider van de roedel die die van haar vader had uitgemoord, ze keek in de ogen van die ongelofelijke engerd die haar vader had vermoord. "I'm sorrie."Sprak hij met een angstaanjagende stem en Demonica wist dat hier haar einde van haar leven plaats zou vinden, ze zou net als haar vader en de rest opengescheurd worden en verminkt achtergelaten worden, niemand die naar haar zou omkijken of medelijden hebben, het waren toch maar geen pijn kennende wolven. De angst stond in haar ogen bij het aanstaren van de grote joekel van een wolf die vele hier had uitgemoord en zeker ook haar vader. Maar ze had het fout, ze werd niet vermoord, ze werd alleen bewusteloos geslagen en meegenomen.
Toen ze haar ogen weer had geopend zat ze in een kooi die ooit door mensen werden gebruikt maar nu ingenomen door deze roedel. De kooi was 10 keer zo groot als zij was. Een teef lag naast de kooi en werd langzaam wakker bij het horen van haar gepiep. De teef keek haar nu aan met haar groene ogen waarvan 1 donkerder dan de andere. "Goede morgen."Had ze vriendelijk gezegd. Demonica had het genegeerd, ze konden niet van haar verwachten dat ze zou vergeten wat er was gebeurt, ze wist namelijk precies was er was gebeurt en daar was geen uitleg voor nodig. "Laat me met rust."Had ze naar de teef gezegd en was, ze stond alweer te vechten met de tranen maar deze keer won ze het gevecht naar dat er 1 was ontsnapt en over haar wang rolde. De plek stonk naar zure regen. "Rustig maar je bent veilig."Sprak ze mislukt vriendelijk, ze probeerde vriendelijk te zijn maar dat was ze niet en het kwam ook niet goed over, plus dat ze wel een van die mislukte wolven was die haar vader's roeder had uitgemoord. "laat me gewoon met rust ja."Had Demonica hard naar de teef geschreeuwd. Net op dat moment gebeurde het onvoorstelbare. Een wolf kwam snel de grot binnen rennen en greep de grote zwarte teef bij de nek en smeet haar tegen de grotwand aan. Hij beet daarnaar het touw los waarmee de kooi dicht was gemaakt en deed het deurtje open. Demonica keek hem alleen maar stomverbaasd met alles was hij deed. "Ga nu snel."Sprak hij en Demonica bracht haar lichaam in beweging naar ver, heel ver, ver genoeg dat ze nooit meer iets met deze roedel te maken zou krijgen, ver genoeg om een nieuwe start te maken.