Sitting at the lake...

Rosie liep langs het meer en keek om zich heen. Ze zag niemand. Het was hier stil, iets te stil. Ze liep naar het heldere blauwe water. Wat was het toch mooi hier, ze zuchtte. Heel even was ze in verwarring, had ze haar ouders gezegd dat ze hier heenging? Vast wel en anders was het vast wel goed dat ze hier heen was gegaan. Ze kwam hier namelijk ook vaak met haar zus. Het was hier niet gevaarlijk vond ze. Maar haar vader dacht daar anders over, ze moest altijd zeggen waar ze heen ging anders werd hij boos en ook ongerust dat haar of haar zus iets zou overkomen. En hij was zeker bang dat ze zou worden aangevallen door wolven., bloeddorstige beesten noemde hij ze. Rosie daar in tegen vond wolven mooie beesten en vond dat haar vader volkomen ongelijk had. Had iemand ooit bewezen of wolven bloeddorstig waren? Nee, en bloeddorstig was al helemaal niet het goede woord om ze te beschrijven. Nee, wolven waren mooie beesten en vast niet zo kwaad als haar vader zei. En als er opeens een wolf voor haar stond zag ze nog wel wat ze deed. Ze keek weer om zich heen en zag twee vogels elkaar achterna vliegen ze volgde de vogels tot ze uit haar beeld waren. Ze liep weer verder, ze liep langs een grote boom en streek langs de ruwe stam met haar hand. Ze ging aan de voet van de boom zitten en staarde voor zich uit. Eigenlijk had ze net zo goed thuis kunnen blijven want hier verveelde ze zich ook. Plotseling hoorde ze iets ritselen, ze keek achterom en zag de struiken bewegen. Misschien was daar iemand waar ze mee kon praten dat was altijd beter dan hier in mijn eentje zitten dacht ze. Dus zei ze tegen de nog steeds bewegende struiken:' Hallo, is daar iemand?' Omdat ze geen antwoord kreeg stond ze op en keek plotseling recht in twee ogen...

Toen Lucy geritsel had gehoord, was ze opgesprongen en weggerend, alleen mensen konden zo'n lawaai maken. In de struiken keek ze toe, hoe een meisje, iets jonger dan zijzelf, langs het meer liep en om zich heen keek. Na een tijdje liep ze naar een boom, voelde eraan en ging eronder zitten, Lucy keek naar het meisje, herkende ze haar? Van vroeger? Uit het dorp? Lucy schoof wat dichterbij, had ze dit meisje gekend? Of gewoon weleens zien lopen? Lucerna besloot het laatste, dit meisje leek veel te aardig haar in de steek te laten. Al haar vrienden hadden haar verlaten, ook haar wolvenvriend, maar die kon ze het niet kwalijk nemen, die was immers vermoord...Lucy keek nog eens goed, kende ze dit meisje echt niet? Opnieuw schuifelde ze dichter naar de rand van de struiken toe. Een takje knapte onder haar voeten en haar hoofd streek langs de blaadjes. Het meisje draaide verschrikt haar hoofd, ' Hallo, is daar iemand?' vroeg ze. Lucerna was niet bang voor dit meisje, ze zocht oogcontact en ging overeind staan. 'Ja, er is iemand.' Zei ze kalm. 'Sorry dat ik je bekeek, ik dacht even dat ik je kende, maar dat zal wel verbeelding geweest zijn...Ik ben Luce...Lucy.' Ze glimlachte en kwam de struiken uit. Ze had zichzelf beloofd voortaan Lucy te heten en niet Lucerna. Ze wilde niet dat het dorp haar herkende, en bovendien wilde ze niet aan haar verleden herinnerd worden. Lucy had goudblond, nu gerafeld haar, gescheurde vuile kleren en vieze blote voeten. Haar ogen echter, waren helder en oceaanblauw, en ongelooflijk aandachttrekkend. Lucy ging ook zitten en vroeg toen hoe het meisje heette.

Ze keek recht in de ogen van een blond meisje met vuile kleren dat zei: 'Ja, er is iemand.''Sorry dat ik je bekeek, ik dacht even dat ik je kende, maar dat zal wel verbeelding geweest zijn...Ik ben Luce...Lucy.' Heel even vroeg Rosie zich af waarom het meisje zulke vuile voeten had en waarom ze op blote voeten liep, maar dat maakte haar eigenlijk niks uit. Ze was al lang blij dat er iemand bij het meer was. Vriendelijk keek ze het meisje aan en zei:'Hoi ik ben Rosie'. Ze keek weer om zich heen en zei: 'Wat is het hier mooi hè? Ik zou hier het liefst elke dag komen maar dat kan niet want ik moet natuurlijk ook andere dingen doen.' Toen ze weer naar het meer keek zag ze een visje springen, ze glimlachte. Heel even keek ze weer naar het meisje naast haar en herinnerde zichzelf eraan dat het meisje had gezegd dat ze haar ergens van kende. Ze dacht na, ze had dit meisje nog nooit eerder gezien, maar ze zag er in ieder geval aardig uit. Maar waar kende het meisje haar van? die vraag bleef maar door haar hoofd spoken. Nou ja, misschien konden ze vrienden worden. Zelf had ze wel een paar goede vrienden waar ze vaak heen ging. Maar ze vond het ook wel fijn om af en toe alleen te zijn. En zeker als ze boos was, maar dat kwam niet zo vaak voor ze had veel geduld en vond het niet erg als mensen ergens lang over deden. Ze ging met haar hand over het zachte mos op de grond. Hoe laat moest ze eigenlijk thuis zijn? Voor het donker want anders wist ze de weg vast niet meer volgens haar vader. Dat was helemaal niet zo want ze kende de weg naar huis heel goed en was niet bang in het donker. Ze keek weer naar het meisje aan en vroeg: 'Waar kom je vandaan? Ik heb je nog nooit eerder gezien.'

Het meisje keek Lucy vriendelijk aan en antwoordde:' Hoi, ik ben Rosie.' Vervolgens keek het meisje om zich heen en zei: 'Wat is het hier mooi hè? Ik zou hier het liefst elke dag komen, maar dat kan natuurlijk niet want ik moet ook andere dingen doen.' Lucerna volgde Rosie's blik naar het meer en zag iets het water in verdwijnen, zonder het beest gezien te hebben, wist Lucerna dat het een Vorentje was. Rosie glimlachte. Luc erna dacht na, ze wist niet waarom ze met dit meisje sprak, het was meer dan een jaar geleden dat ze met iemand gesproken had. Met wolven sprak ze altijd in gedachten, dat wil zeggen dat ze elkaar elkaars gedachten lieten lezen en niet hardop spraken. Maar blijkbaar was het geen gewoonte van de mensen meer. Lucy keek weer naar Rosie, ook zij leek in gedachten verzonken. 'Het is hier inderdaad mooi, ik kom hier vaak, net als de watervallen, het woud en de bergen. De grotten zijn ook mooi, net als de velden en het strand. Maar het ,moeras is een nare plek en in de rivier ben ik eens bijna verdronken. En in de ruïne ben ik bewusteloos geraakt omdat er een paar stenen op mijn hoofd neerstortten, toen ben ik verzorgd door de Wolven.' Zei Lucy, opnieuw terugdenkend aan haar tijd met Schors. 'Waar kom je vandaan? Ik heb je nog nooit eerder gezien.' Lucy glimlachte. 'Ik kom uit het zelfde mensendorp als jij.' antwoordde ze eenvoudig weg. Als Rosie meer wilde weten dan mocht ze dat gerust vragen, Lucy zou haar tijd als Lucerna alleen niet zelf vertellen.

{Sorry voor late reactie Robina XD Ik was echt volledig inspiloos}

'Het is hier inderdaad mooi, ik kom hier vaak, net als de watervallen, het woud en de bergen. De grotten zijn ook mooi, net als de velden en het strand. Maar het ,moeras is een nare plek en in de rivier ben ik eens bijna verdronken. En in de ruïne ben ik bewusteloos geraakt omdat er een paar stenen op mijn hoofd neerstortten, toen ben ik verzorgd door de Wolven.' Rosie dacht aan het moeras zelf vond ze het ook een best enge plek daarom ging ze er zelf nooit heen. Maar de rivier was een leuke plek om met je voeten in het water te zitten maar je moest wel de goede stukken weten anders verdronk je. Zelf kwam Rosie vaker bij het meer dan bij de rivier omdat ze niet zeker wist waar de stroming sterk was of niet. Als Lucy uit hetzelfde dorp kwam waarom had ze haar nooit eerder gezien? Ze kende haast iedereen in het dorp en als Lucy er vaker was had ze haar waarschijnlijk over het hoofd gezien. Blijkbaar waren de wolven toch niet zo slecht als haar ouders dachten want anders hadden ze Lucy vast niet verzorgt.
Toch leek er iets te ontbreken als Lucy door de wolven was verzorgt waar waren haar ouders dan? Zouden die overleden zijn? Of hadden ze haar het huis uit gestuurd? Rosie had wel eens op tv iets gehoord over mensen die hun kinderen het huis uit stuurden omdat ze ruzie hadden. Ze snapte niet waarom ouders zoiets zouden doen Lucy zag er uit als een aardig meisje. Maar dat ze bij de wolven was opgegroeid verklaarde wel de vieze kleren. Alweer spookten er vragen door haar hoofd. Maar omdat Lucy niet verder vertelde over haar ouders besloot ze niet verder te vragen. Ze was erg stil. Omdat Lucy was opgegroeid bij de wolven kon ze haar er vast iets over vertellen. Dus vroeg ze:'Ik heb altijd gehoord dat wolven kwaadaardige beesten zijn, tenminste dat zegt mijn vader. Zelf geloof ik dat niet, kun jij mij vertellen of ze zo kwaadaardig zijn als iedereen zegt?

(haha maakt niet uit Dieuwke, ik had inmiddels wel wat inspi )