>een vriend of een vijand<

Vlak bij het dorp lag het woud, een stukje natuur waar een oude dorpeling leefde. Haar naam was Lucerna. Lucerna, dacht liever niet aan haar verleden, de tijd dat ze ook Lucerna genoemd werd, nu was ze Lucy. Lucerna had veel vrienden, stuk voor stuk hebben ze haar in de steek gelaten, ook de wolf, Schors. Haar enige echte vertrouweling, maar Schors nam ze het niet kwalijk. Schors werd van haar gescheiden door de dood. Een grote forse jager, die alleen om geld en drank gaf heeft hem een langzame pijnlijke dood in gejaagd. Lucy en Schors speelden langs het bospad, toen hij tevoorschijn stapte, en Schors in zijn schouder had geschoten, Lucerna wilde hij meenemen, om uit te leveren aan de rest van het dorp. Maar Lucerna ontsnapte uit zijn hebberige klauwen en verzorgde de koortsige Wolf die haar leven miljoenen keren waard was. Toch stierf Schors.

Hoog in de boom langs het pad, keek Lucy uit over het woud en het dorp, er kwam een jongen aan, hij zag er zelfstandig en vol zelfvertrouwen uit. Lucy klom naar een lagere tak en liet zich op het mos vallen. Het meisje had gescheurde kleren, ze zat onder het vuil en haar goudblonde haren waren gerafeld en ze zag er meer dan slordig uit, maar haar ogen, oceaanblauw, schitterden zo mooi, dat je je ogen er nauwelijks vanaf kon houden. Lucy floot zachtjes, en haar pony kwam aan gedraafd. Het beest was lichtgrijs, met lichte vleljes. Lucerna Lucy steeg op. Strarshine hinnikte zachtjes en draafde de struiken in. In de struiken keek Lucy achterom, een jongeman, van zo'n 19 jaar oud, kwam over het pad aangelopen, Lucy werd nieuwsgierig, was dat een dorpeling? Ze sprong weer van haar pony af en sloop dichterbij. De jongen leek iets te horen en keek haar kant uit, Lucy sloot snel haar ogen, maar wist diep van binnen dat ze daar net te laat mee was, ze hoorde stappen die haar kant uit kwamen en voelde een hand die haar pols greep en haar uit de struiken trok. Het had geen zin meer haar ogen gesloten te houden, dus opende ze ze langzaam. Bang keek ze de jongen aan, hij was een stuk groter dan haar, en hij hield haar in een te stevige greep om zich los te kunnen rukken.

Met een hand in zijn broek zak en de andere dichtbij zijn gezicht, een sigaret vast houdend. Liep hij door het woud heen. Jay kwam vaak niet buiten het dorp, gewoon omdat in het dorp genoeg voor hem te beleven was. Mensen die hij dwars kon zitten. Echter had hij deze dag nog niet veel te doen gehad. Hij besloot dus maar om het dorp eens uit te stappen. Zo kwam hij in het woud terecht. Jay nam een trekje van zijn sigaret waarna hij de rook kalm uit blies. Zijn blik ging van de bomen naar de struiken en vervolgens naar het pad voor zich. Zijn blik veranderde algauw in een wat verveelde blik. Jay begon langzaam aan te geloven dat hij zich hier ook niet kon vermaken. Hij was dan ook zonder zijn groep weg gegaan. Zo kon hij geen herrie schoppen. Jay keek voor een moment naar zijn sigaret die bijna opgerookt was. Hij nam nog een laatste grote teug waarna hij de sigaret weg gooide. Hij blies de grote teug rook vervolgens uit waarna hij met zijn hand al snel onder zijn leren jack ging. Hij haalde er een klein vierkant flesje onder vandaan. Een flesje waaraan je wel kon herkennen dat er drank in zat. Jay opende het flesje en sloeg zijn hoofd een keer naar achteren waarna hij er een slok uit nam. Hij keek vervolgens weer met een grijns voor zich uit. Ja wat zou hij toch zonder drank moeten. Hij had dan ook nog niet door dat hij bekeken werd door een meisje. Nog niet althans.
Plotseling leek hij geritsel te horen. Jay keek dan ook gelijk om terwijl hij het flesje met drank weer weg stopte onder zijn jack. Zou het een dier zijn? Nee Jay leek iets van blond haar te zien. Dus iemand liep hem te besluipen? Dat was geen goed idee van diegene geweest. Jay liep erop af. Hij bleef vervolgens staan en al snel greep zijn hand naar een pols. Hij trok de persoon uit de struiken en al snel werd een opvallend meisje voor hem zichtbaar. Hij deed een paar stappen naar achteren zodat hij haar beter kon bekijken. Al snel verscheen er een brede grijns op zijn mond en hij moest dan ook even wat lachen. Hij keek haar vervolgens met dezelfde brede grijns in de ogen aan. ''Kijk nou een bosjes vrouw'' Zei hij kalm maar misschien licht ook wel wat spottend. Hij hield haar ondertussen nog stevig vast. Zijn andere hand ging naar haar kin toe en hij pakte deze licht wat vast. ''Vind je het wel zo verstandig om mij te besluipen?'' Vroeg hij vervolgens aan haar. Het enige wat er nog knap uit zag bij haar waren haar ogen, maar heel erg veel gaf Jay daar niet om.

Het had geen zin meer haar ogen gesloten te houden, dus opende ze ze langzaam. Bang keek ze de jongen aan, hij was een stuk groter dan haar, en hij hield haar in een te stevige greep om zich los te kunnen rukken. De jongen die haar vasthield deed een paar stappen terug en bekeek haar, Lucy begon zich ongemakkelijk te voelen. De jongeman begon te grijnzen, en hij lachte ook even, maar daarna begon hij te spreken. 'Kijk nou, een bosjes vrouw' spotte hij kalm, Lucy wilde achteruit deinzen, maar haar pols zat in de ijzeren greep van de jongen, zijn ene hand hield haar arm stevig vast, en de andere bewoog naar haar kin toe. 'Vind je het wel zo verstandig om mij te besluipen?' Opnieuw moest Lucy bijna kokhalzen van de geur van zijn adem, die deed haar maar aan een ding denken: de moordenaar van Schors, alcohol en rook, dat waren ook de geuren van de jagers adem. Lucy sidderde. 'Ik...nee, ik besloop je..u niet..ik..' Lucy zweeg, het enige waarmee ze zojuist bezig was geweest was hem te besluipen. Haar ogen keken hem smekend aan, laat me gaan! Laat me gaan! Stuurden haar gedachten. Gedachten doorsturen was de communiceer methode die ze met Schors had gebruikt, die manier van spreken zou ze nooit verleren. Ze wist dat hij nu de gedachten plotseling binnenkreeg, en in haar hoofd vormde zich plotseling een plan. Ze wist nog, dat ze de eerste keer dat ze een gedachte van Schors kreeg, dacht dat ze het zelf dacht, misschien ging hij daar ook van uit! Ze werd kalm en dacht duidelijk: Laat haar los! Zie je niet hoe bang ze is? Zo ben jij niet, jij doet mensen geen onnodige pijn! Weer keek ze hem smekend aan, en ze probeerde te zien wat er door hem heen ging, maar dat leek hij niet toe te laten.

Jay voelde dat het meisje achteruit wilde deinzen. Maar los laten zou hij haar niet doen. Nee nu had hij iemand waarmee hij lol kon beleven. Lol op zijn manier tenminste. Jay keek met een licht grijnsje richting haar toen het erop leek dat ze kokhals neigingen had. Ja hij wist van zichzelf ook wel dat hij naar de rook van sigaretten en drank rook. Maar dat kon hem niets schelen. Hij vond het natuurlijk lekker. Jay keek het meisje ondertussen afwachtend in de ogen aan nadat hij zijn vraag aan haar gesteld had. 'Ik..nee, ik besloop je..u niet.. ik..'' Begon het meisje tegen hem. Jay moest even grinniken door dat ze hem uit beleefdheid u noemde. Zelfs dat had ze nog voor hem over. Jay zijn duim ging lichtjes nog langs haar kaak lijn. ''Je kan niet liegen liefje'' Zei Jay met een kalme toon in zijn stem tegen haar. Algauw verscheen er weer brede grijns op zijn mond. Je kon af en toe ook wel zien dat hij gewoon niet spoorde. Maar in zijn ogen gaf hem dat ook alleen maar meer plezier. Jay zag de smekende blik in haar ogen maar het deed hem niets. Hij gaf niet om de gevoelens van anderen dus waarom zou hij dat nu wel doen? Wanneer Jay met iemand flirtte betekende het verder ook niets voor hem. Het flirtte en al vond hij leuk. Maar liefde? Nee daar had hij nog nooit besef van gehad. En het was af te vragen of iemand hem ooit van gedachten zou kunnen veranderen. Jay hoorde plotseling wat in zijn gedachten. Het leek haar stem te zijn. Niet lang daarna volgde er weer een gedachten maar deze leek vanuit hem te komen. Het meisje keek hem ondertussen smekend in de ogen aan. Jay zijn blik verstrakte wat. Plotseling liet hij haar achteruit stappen en drukte hij haar ruw tegen een boom aan met haar rug. Hij haalde zijn hand bij haar kin weg waarna hij uit zijn kontzak ineens een klapmes vandaan haalde en deze bij haar nek hield. ''Weet je wat er met de laatste persoon is gebeurt die met mijn gedachten probeerde te rommelen?'' Vroeg hij aan haar terwijl zijn verstrakte blik al weer verdween en plaats maakte voor kalmte en een brede grijns. Hij ging met zijn mond vervolgens naar haar oor toe. ''Dood..'' Fluisterde hij vervolgens met een eigenaardige toon in zijn stem in haar oor. Het was niet de eerste keer dat Jay zoiets mee maakte als dit. Het was hem al eens eerder overkomen. Hij zou haar dan ook wel duidelijk maken dat ze dat niet bij hem hoefde te proberen.

Lucy werd kalm en dacht duidelijk: Laat haar los! Zie je niet hoe bang ze is? Zo ben jij niet, jij doet mensen geen onnodige pijn! Weer keek ze hem smekend aan, en ze probeerde te zien wat er door hem heen ging, maar dat leek hij niet toe te laten. Jay zijn blik verstrakte wat. Plotseling duwde hij haar naar achteren, zosat ze gedwongen was achteruit te lopen als ze niet wilde omvallen en hij duwde haar ruw tegen een boom aan met haar rug. Hij haalde zijn hand bij haar kin weg waarna hij uit zijn kontzak ineens een klapmes vandaan haalde en deze bij haar nek hield. ''Weet je wat er met de laatste persoon is gebeurt die met mijn gedachten probeerde te rommelen?'' Vroeg hij aan haar terwijl zijn verstrakte blik al weer verdween en plaats maakte voor kalmte en een brede grijns. Hij ging met zijn mond vervolgens naar haar oor toe. ''Dood..'' Fluisterde hij vervolgens met een eigenaardige toon in zijn stem in haar oor. Dit maakte Lucy duidelijk dat het niet verstandig was het opnieuw te proberen als ze haar leven lief was. Maar Lucy was haar leven niet meer lief. En nu voelde ze een soort eigenaardige dwang het te blijven doen en de verdovende pijn te kunnen voelen, de laatste keer, om daarna nooit meer te hoeven lijden...Wat doe je!?! Dit meisje word gezocht door het hele dorp! Ze is veel rook en drank waard, ze had een wolf! Lucy keek niet langer bang, nu keek ze uitdagend en vol zelfvertrouwen. 'En wat was je van plan met míj te doen?' Ze duwde met haar vrije hand het mes weg en schoot er vervolgens mee naar haar riem waar haar eigen wapens hingen. Ze haalde een klein, vlijmscherp dolk tevoorschijn, zowel aan beide kanten scherp als aan beide kanten gekarteld. Dit mes schoot met de punt onder zijn kin en haar heldere ogen zagen hoe er een druppel bloed langs het mes naar haar vingers gleed. Haar ogen vulden zich met haat en ze gaf hem een knietje, daarvoor stond hij dicht genoeg bij haar.

Jay liet niet met zijn gedachten rommelen. Hij had er een hekel aan als iemand iets voor hem bepaalde en dat was waar het meisje nu mee bezig was. Het meisje probeerde hem dingen te laten denken en daar werd hij dus niet vrolijker van. Al zou je dat niet zeggen want de grijns was nog steeds zichtbaar op zijn mond. Aan de andere kant vond hij het dan ook geweldig dat iemand zo bij hem deed want dan had hij des te meer reden om uit te halen. Hij vertelde haar over de persoon die hij vermoord had nadat hij zo met zijn gedachten had lopen spelen. Nee Jay moest daar niets van hebben, je moest niets bij hem flikken want dan was het zeker dat hij je wat deed. Jay hield het mes dicht bij haar nek. Hij droeg het klapmes altijd bij zich, maar het was niet het enigste wat hij bij zich droeg aan wapens. Plotseling hoorde hij weer een gedachten. Een gedachten die niet van hem kwam. Het kwam van haar. Dus ze was van plan om door te gaan? Al was de informatie nog best interessant ook als het al daadwerkelijk waar was. Het veel rook en drank klonk hem wel goed in de oren. Maar op dat moment merkte hij ook haar uitdagende blik op. Nee ze keek hem niet meer smekend aan. Zat er nu meer uitdaging voor hem in. Dat idee mocht Jay zonder twijfel wel. 'En wat was je van plan met mij te doen?' Vroeg het meisje aan hem. Jay wilde een antwoord geven. Hij had wel een idee van wat hij met haar zou kunnen doen. Maar nog voor hij een antwoord kon geven duwde het meisje zijn hand met het mes weg met haar vrije hand. Deze greep vervolgens naar haar riem waar ze een kleine dolk vandaan haalde. De dolk ging in een snel tempo naar zijn kin waarin hij een stukje prikte. Een druppel bloed kwam uit zijn kin en gleed langs haar dolk. Jay hield zijn kin iets op en grijnsde breed terwijl hij een oog even dicht kneep. Het deed hem geen pijn ook al voelde hij het lichtjes wel prikken. Nee dit deed hem geen pijn. Hij had zo vaak gevochten, zijn pijngrens was hoog. Vervolgens gaf het meisje hem een knietje maar nog voor dat ze hem echt kon raken had hij haar arm al los gelaten en hield hij haar knie tegen met zijn hand. Hij pakte deze ineens strak vast terwijl hij zijn klapmes snel weg stopte. Hij pakte haar been daarna in een aardig snel tempo vast en trok haar vervolgens onderuit. ''Ik heb wel een idee voor jou'' Zei Jay vervolgens tegen haar terwijl hij met een brede grijns naar haar keek.

Toen de letterlijk bloedrode druppel langs het lemmet gleed, grijnsde de jongen. Lucerna probeerde hem een knietje te geven, maar nog voor dat ze hem echt kon raken had hij haar arm al los gelaten en hield hij haar knie tegen met zijn hand. Hij pakte deze ineens strak vast terwijl hij zijn klapmes snel weg stopte. Hij pakte haar been daarna in een aardig snel tempo vast en trok haar vervolgens onderuit. ''Ik heb wel een idee voor jou'' Zei Jay vervolgens tegen haar terwijl hij met een brede grijns naar haar keek. Lucy's ogen versmalden zich en ze snauwde spottend en humeurig, alsof het haar niets kon schelen:' En wat voor idee mag dat dan wel zijn?' Ze wilde liever niet mee naar het dorp, maar als het van hem moest, kon het haar niets schelen, waarom zou ze proberen te vechten, als hij 3 jaar ouder en veel sterker was dan zij? Ze stopte ongeïnteresseerd haar dolk weg bij de andere wapens aan haar riem en ging staan. 'Hoe heet je?' vroeg ze niet echt nieuwsgierig. Ze was niet van plan haar eigen naam te vertellen, voor hij dat deed. Ze bekeek hem nog eens van top tot teen. Hij was groot en gespierd, maar er was altijd minstens één zwak punt... Hij dronk en rookte, hij had ook een gouden ketting om, dik genoeg om niet gelijk te breken, als ze daaraan trok, strak en lang van achteren...Nee, dat kon ze niet, ze kon geen mensen vermoorden. Toch was ze benieuwd wat hij met haar van plan was, waarschijnlijk zou hij haar meenemen en verkopen in het dorp of zo. Ze keek hem weer aan, recht en onbevreesd in zijn donkere ogen. Haast spottend. En? Wat ga je met me doen? Je neemt me mee, is het niet? Naar het dorp. Wat moet ik in het dorp? Verkocht worden, voor rook en drank? Moet het me iets kunnen schelen? Stuurde ze spottend.

Jay liet haar been los zodra ze op de grond lag. Hij keek met een kalme blik omlaag naar haar. Ja Jay was sterk en snel. Hij gaf niet zomaar op, zelfs niet door een dolk die een sneetje in zijn kin had gemaakt. Er liep dan ook een straaltje bloed omlaag langs zijn hals. Jay had het enkel niet in de gaten. Hij had zijn aandacht gezet op het meisje die bij hem op de grond lag. Hij sloeg zijn armen voor een moment over elkaar heen. Hij zag dat haar ogen versmalden en keken dan ook wat spottend en humeurig richting hem. Jay grinnikte even. Het zag er grappig uit voor hem. 'En wat voor idee mag dat dan wel zijn?' Stelde ze de vraag vervolgens aan hem. Jay keek even met een blik weg alsof hij er over nadacht. Enkel was er dan ook nog een licht grijnsje zichtbaar op zijn mond. Hij wist het allang. En het had niet alleen met de sigaretten en de drank te maken. Hij volgde haar bewegingen voor een moment toen ze haar dolk weg stopte. Vervolgens stond ze op. Even keek hij omlaag naar de rest van haar lichaam waarna hij haar weer in de ogen aan keek. Ondertussen had hij nog niet geantwoord op haar vraag. Maar zij stelde al wel weer een nieuwe vraag. Ze vroeg hoe hij heette. Jay grijnsde kalm naar haar. Dus nu wilde ze ineens zijn naam weten? Het maakte ergens ook niet uit. Jay of eigenlijk Jason gebruikte zijn afkorting en noemde nooit zijn achternaam. Hij stond bekend als Jay en meer ook niet. ''Jay'' Zei hij kalm tegen haar. '' Onthoud die naam maar'' Vervolgde hij zijn woorden met een knipoog. Hij moest wel zeggen dat het meisje pit had. Eerst had ze hem nog smekend gevraagd hier mee te stoppen. Nu keek ze hem bijna spottend in de ogen aan. Daar kwamen de gedachten's weer. Jay grijnsde breed door haar woorden. ''Zou kunnen'' Reageerde hij kalm op haar waarna hij om haar heen liep en zijn armen liet zakken. Hij kwam achter haar tot stil stand en streek een lok haar achter een van haar oren. ''Het kan ook aangenamer zijn'' Fluisterde hij in haar oor. Hij was dan ook dichter achter haar komen staan. Met een kalme blik keek hij opzij naar haar.

De man keek even met een blik weg alsof hij er over nadacht. Enkel was er dan ook nog een licht grijnsje zichtbaar op zijn mond. Hij volgde haar bewegingen voor een moment toen Lucy haar dolk weg stopte. Even scoot de blik van de jongen omlaag naar de rest van Lucy's lichaam waarna hij haar weer in de ogen keek. De jongen grijnsde kalm naar haar toen ze vroeg hoe hij heette. ''Jay'' Zei hij kalm tegen haar. '' Onthoud die naam maar'' Vervolgde hij zijn woorden met een knipoog. Lucy vroeg zich af wat die jongen toch met al dat gegrijns had toen ze haar gedachten naar hem zond. ''Zou kunnen'' antwoordde hij kalmpjes. Vervolgens begon hij om haar heen te lopen. Lucy begon zich ongemakkelijk te voelen. Jay ving een klittige pluk haar en hing hem achter haar oor. ''Het kan ook aangenamer zijn'' Fluisterde hij. Hij was dan ook dichter achter haar komen staan. Met een kalme blik keek hij opzij naar haar. Opnieuw huiverde Lucy. 'Aangenamer voor wie?' vroeg ze met een dode toon in haar stem. Ze wist het antwoord al wel diep van binnen. Maar ze wilde er niet aan denken. 'Jay, wat ben je met me van plan?' Nu wilde ze het antwoord echt weten, hij zou er niet langer omheen draaien als het aan haar lag. Lucy draaide zich om en keek hem recht in de ogen, ze zou haar blik niet afwenden voor hij dat deed. Haar blauwe ogen vlamden en ze dacht fel: Ik wil het antwoord weten! Draai er niet omheen. Ik wil een antwoord op mijn vraag! Deze manier van spreken zou ze nooit verleren. Deze manier van spreken had vaak meer effect dat enkel woorden.

Misschien zag ze er slordig uit. Maar als daar wat verandering in kwam was ze vast en zeker wel een stuk aantrekkelijker. Bovendien werd ze gezocht, daar had Jay zo wie zo wel wat aan. Hij was achter haar komen staan en had haar wat ingefluisterd. 'Aangenamer voor wie?' Reageerde ze op hem. De toon in haar stem deed hem weer grinniken. Hij schudde dan ook even lichtjes zijn hoofd. ''Wat ben je toch grappig'' Zei hij vervolgens met een flauwe grijns tegen haar. Hij vond het er gewoon grappig uit zien hoe ze zich tegenover hem probeerde te houden. Zo liet ze zijn grijns natuurlijk nooit verdwijnen, maar die was dan ook wel moeilijk weg te krijgen. Er waren weinig dingen die Jay niet grappig vond. Hij bleef ondanks dat nog wel dicht achter haar staan. Hij vroeg wachtte dan ook af op een mogelijke andere reactie en ja die kwam er. 'Jay, wat ben je met me van plan?' Vroeg ze vervolgens aan hem. Jay keek even bedenkelijk weg. Het leek er zo op alsof hij geen moment nadacht over een serieus antwoord. ''Laat me eens nadenken over iets leuks'' Zei hij vervolgens met een grijns tegen haar. Alsof hij toch nog niets had bedacht. Maar dat had hij allang wel. Jay zijn blik ging terug naar haar zodra ze zich omdraaide. Jay kon haar zo weer in haar ogen aan kijken. Het meisje keek hem dan ook in de ogen aan en het leek erop dat ze haar blik direct nog niet zo afwenken. Jay maakte het niet uit. 'Ik wil het antwoord weten! Draai er niet omheen. Ik wil een antwoord op mijn vraag!' Hoorde hij plotseling in zijn gedachten. Dus ze was weer met zijn gedachten aan het rommelen? Ze leek wel heel erg haar best te doen om achter het antwoord te komen. Jay moest dan ook even wat lachen. Kalm kwam hij naast haar staan en sloeg hij een arm om haar schouders heen. ''Volgensmij weet je het antwoord zelf wel'' Zei hij kalm tegen haar. ''Ik heb geld nodig'' Vervolgde hij zijn woorden. Hij liet zijn hand van de arm die om haar schouders heen lag, wat over haar bovenarm heen gaan. ''En jij kan me dat geld geven'' Zei hij vervolgens met een bredere grijns tegen haar. Even keek hij het woud voor een moment rond waarna zijn blik algauw weer terug naar haar toe ging. ''En, wat is jou naam eigenlijk?'' Vroeg hij nog aan haar. Als ze haar naam niet zou geven vond hij het ook prima. Het was alleen zo dat hij zijn naam al gegeven had, misschien zou zij dat ook doen.

'Aangenamer voor wie?' vroeg Lucy met een dode toon in haar stem. Jay grinnikte en schudde even licht met zijn hoofd. Hij schudde dan ook even lichtjes zijn hoofd. ''Wat ben je toch grappig'' Zei hij met een flauwe grijns . Een tijdje was het stil, dacht hij? Of verwachte hij een antwoord van haar? 'Jay, wat ben je met me van plan?' Vroeg Lucy dus maar, alsof ze tegen een behoorlijk domme kleuter praatte. De jongen keek even bedenkelijk weg. Hij leek na te denken over een antwoord, maar iets daarvoor had hij nog gedaan alsof hij alles al keurig had zitten uitkauwen. ''Laat me eens nadenken over iets leuks'' Zei hij vervolgens met een grijns tegen haar. Lucy draaide zich ongeduldig om en keek hem bewust loodrecht in zijn donkere pupillen. Ik wil het antwoord weten! Draai er niet omheen. Ik wil een antwoord op mijn vraag! Zond ze. Jay moest lachen. Hij kwam met zijn stinkende adem en al naast haar staan om een zware arm om haar schouders te leggen. ''Volgens mij weet je het antwoord zelf wel'' Zei hij kalmpjes. Lucy walgde echt van dat soort types, en dan dit exemplaar! Om uit te kotsen. ''Ik heb geld nodig'' Vervolgde hij. Hij liet zijn hand van de arm die om haar schouders heen lag, wat over haar bovenarm heen gaan. ''En jij kan me dat geld geven'' Zei hij vervolgens met een bredere grijns tegen haar. Hij keek even weg, maar daarna gleed zijn blik weer terug naar haar, alsof hij zeker wilde weten dat ze alleen waren. ''En, wat is jou naam eigenlijk?'' Vroeg hij toen. Voor zover dat nog mogenlijk was onder zijn arm, haalde Lucy licht haar schouders op. Zou ze gewoon Lucy zeggen? Of Lucerna? Onder de naam Lucerna was ze beroemd in de hele stad, iedereen wist dat ze werd gezocht. Maar toen schoot haar tebinnen, dat als hij wist dat ze echt zoveel waard was, hij haar dan misschien verder met rust zou laten. 'Lucerna.' zei ze dus maar kalmpjes. Uitdagend keek ze hem aan. Zou hij verbaasd zijn of zou hij het verwacht hebben? Of zou het hem gewoon helemaal niks kunnen schelen?

Het maakte Jay niet uit hoe ze over hem dacht. Jay werd zo vaak minachtend aangekeken door mensen die zijn leefstijl niet accepteerde. Ze hadden er maar mee te dealen anders boeide het Jay toch niet. Jay had zijn arm om haar schouders heen gelegd. Hij vertelde haar dat hij geld nodig had. Ja hij had nog wel wat geld, maar Jay had wel meer nodig dan 'wat' geld. Hij ging met zijn hand wat over haar bovenarm heen. Even keek hij richting haar lichaam waarna hij haar kalm weer in de ogen aan keek. Hij vroeg haar wat haar naam nu eigenlijk was aangezien ze die nog niet genoemd had. Hij had er eerder dan ook nog niet naar gevraagd. Maar hij vond het nu wel eens tijd om er achter te komen wat haar naam was. Zodra hij die zou horen zou hij er ook wel meer wijzer door worden. Onder zijn arm voelde hij hoe haar schouders lichtjes wat omhoog gingen. Dat kwam bijna over alsof ze haar eigen naam niet wist te zeggen. Jay zweeg dan ook maar even en bleef gewoon richting haar kijken. Wachtend op een reactie met het antwoord op zijn vraag. Hij hield zijn arm dan ook nog gewoon om haar heen, wat ze er ook maar van mocht denken. 'Lucerna' Kreeg hij uiteindelijk te horen. Langzaam aan verscheen er een bredere grijns op zijn mond. Ow die naam kende hij wel. Hij merkte haar uitdagende blik op en grijnsde nog even lichtjes. ''Lucerna hm? Ik heb dingen over jou gehoord bij de politie'' Zei Jay kalm tegen haar. Ja ook Jay was wel eens bij de politie terecht gekomen, hoe kon het ook niet anders voor de dingen die hij deed. Maar uiteindelijk werd hij telkens weer vrij gelaten door dat er niet genoeg bewijs was voor zijn misdaden. ''Ik denk dat wij een gezellige wandeling gaan maken'' Zei Jay vervolgens tegen haar. Hij begon langzaam aan te lopen en doordat hij zijn arm nog om haar heen had trok hij haar wat met zich mee. Normaal zou de politie niet blij zijn hem te zien, maar nu zouden ze er vast anders over denken als ze zagen wat hij met zich mee bracht. Hij wilde dat geld dat hij er voor kon krijgen dan ook echt wel hebben. Als zij nu maar mee zou werken.

Vier bemodderde pootjes sprintten over de grond. De bladeren stoven voor hem op. Twee grijze oren stonden recht overeind. Een neusje snuffelde nieuwsgierig. Een staart zwaaide vrolijk heen en weer. Seth was op weg om een streek uit te halen, en dat was wat hij het liefste deed. Opgewonden rende hij verder, de scherpe geur van mensen was erg aanwezig. Hij volgde het geurspoor, rennend tussen de bomen door. Hij ontweek takken en doorns, sprong over smalle beekjes en spetterde door ondiepe modderplassen. Hij kwam steeds dichterbij. Een ondeugende grijns verscheen op zijn snuit, en hij rende nog iets harder. Plots kwam hij slippend tot stilstand. Vanuit de bescherming van dichte struiken bekeek hij de mensen. Een mannetje en een vrouwtje. Zijn ogen volgde het tafereel. De jongen bedreigde het meisje, ze zeiden van alles in een onbegrijpelijke taal. Toen pakte de jongen het meisje vast en trok haar mee. Seth kwam omhoog. Hij zou later niet kunnen verklaren wat er op dat moment in zijn hoofd opkwam. Gewoon instinct. Hij verzamelde al zijn kracht, -voor een welp was hij behoorlijk sterk en goed getraind- en sprong op de jongen af. Hij botste keihard tegen hem aan, en voelde de jongen schrikken. Toen beet de jonge wolf hard in het eerste wat hij zag; een been. Hij drukte zijn vlijmscherpe tandjes zo ver mogelijk in het been van de jongen, en bleef stevig vasthouden. Een grom ontsnapte uit zijn keel. Zijn ogen stonden venijnig en zijn tanden beten door. Waarom wist hij niet, maar wat de jongen deed was slecht en hij ging proberen om het tegen te houden.

De volgende paar minuten gingen iets te snel voor Lucy, Jay vertelde haar dat ze een eindje gingen wandelen, Lucy merkte de opmerkelijke glans in zijn ogen wel op. Vervolgens voelde ze hoe ze werd mee getrokken en ze draaide zich uit zijn greep in een reflex, aangezien dat iets te snel ging, viel ze duizelig op de grond. Lucy zag vaag een beweging in het struikgewas en toen sprong er iets bleek grijzigs uit de struiken op de smeerlap af. Lucy wist uit ervaring, dat dat maar een wezen kon zijn: een Wolf. Haar hart sloeg een slag over van vreugde, maar al snel merkte ze dat de wolf nog maar een welp was, niet sterk genoeg voor Jay. Maar wel bleken de kleine bijtspijkertjes van de welp scherp genoeg te zijn, want de jongen schrok. Lucerna kwam overeind. Ze greep een wapen dat aan haar zijde glinsterde. Een aan bijde kanten geslepen dolk flitste tevoorschijn en in een oogwenk stond het meisje achter de smeerlap met een mes in zijn rug gedrukt, niet zo dat hij dood was, maar wel zo, dat als hij ook maar een vin zou verroeren, dat hij hevige pijn kreeg, nog meer dan hij nu al had...
'Waag het niet je te bewegen, of wil je liever dood?' Lucy's kiezen klemden elkaar fijn, en haar hand greep het haar van haar slachtoffer en trok het hoofd ruw naar achteren terwijl ze een gedachte doorstuurde naar het kleine wolfje: Wie ben je? Bedankt dat je me helpt deze schurk in bedwang te houden.

{Sorry dat 't een beetje lang duurde, was echt mega inspiloos}